ΕΝΑΡΞΗ – ΔΙΑΡΚΕΙΑ -ΤΕΛΟΣ

Μ’ αρέσει να ζω το κάθε δευτερόλεπτο και δε με νοιάζει που δεν ξαναγυρνά.
Δεν κυλά για όλους ο χρόνος…

Έναρξή μου είναι ο ήλιος, το φεγγάρι, η παγωνιά και ο ιδρώτας τις μέρες του καλοκαιριού.
Το παχουλό σώμα μου που δημιούργησε για συνέχειά του δυο άλλα σώματα που αντιπροσωπεύουν δυο μοναδικούς ανθρώπους!
Ο αυθορμητισμός μου που με βγάζει εκτός προγράμματος και ορίων.
Προτιμώ να δραπετεύουμε μαζί στο βουνό, στη θάλασσα ή ακόμη στον κήπο του σπιτιού μας κι ας είναι τα ρούχα μας ασιδέρωτα.
Οι αγαπημένοι μας λεκέδες είναι αυτοί της κουζίνας που δημιουργούνται ταυτόχρονα σ’ ένα όμορφο πιάτι και συνυπάρχουν μ’ ένα σωρό άπλυτα “τσουμπλέκια” στο νεροχύτι και λαδιές που έχουν κάνει ντόμινο παντού.
Μοιραζόμαστε το φαγητό και οι τρεις μας στο σαλόνι, χωρίς πιρούνι εαν είναι δυνατόν και παρόλο που γκρινιάζουμε για το ποιος έφαγε το περισσότερο στο τέλος τσακωνόμαστε για το ποιος θα προσφέρει την τελευταία μπουκιά στον άλλον.

Διάρκειά μου είναι η αγάπη.
Αγαπώ τα σημάδια του σωματός μου και της ψυχής μου γιατί μου υπενθυμίζουν πόσο σημαντική είναι η υγεία. Η αγάπη είναι το πιο ευάρεστο συναίσθημα που διεκδικείς αλλά και αποδέχεσαι!
( Δε θα βαρεθώ να το λέω )
Αγνοώ την σκόνη στα έπιπλα όταν πάνω σε αυτή ζωγραφίζουμε λουλούδια με τα δάχτυλά μας.
Δεν παρατηρώ καθόλου
τ’ άστρωτα σεντόνια στα κρεβάτια όταν αγκαλιαζόμαστε οι τρεις μας καο συζητάμε μέχρι που να μην έχουμε τίποτε να πούμε κοιτάζοντας το ταβάνι.
Όταν φιλοτιμιέμαι να τα στρώσω θα θυμηθούν να τσακωθούν γιατί πετάει ο γάιδαρος και εαν τυχόν παρέμβω ξαφνικά θα ξεκινήσουν τις συνωμοτικές συμμαχίες μεταξύ τους και θα φταίω εγώ που πετάει ο γάιδαρος και παίρνει και επιβάτες!

Τέλος μου είναι η ευαισθησία και η μελαγχολία μου. Τα πονέματά μου που ξαγρυπνούν μέσα μου το θάρρος για μια καινούρια έναρξη δημιουργίας.
Όταν πια απέλθει ο κορεσμός ενάρξεων και καταλήξω σε χώματα, ήλιους, φεγγάρια, παγωνιά και σε ιδρώτα καλοκαιριού, οι άνθρωποι της δημιουργίας μου θέλω δίκαια να λένε :
“Ήσουν η μάνα μας που μας δίδαξες ν’ αγαπάμε την ζωή.”

Παναγιώτα.Α.