“Η ζωή είναι ένα δεινό που αξίζει να το απολαμβάνεις”

Fernando Pessoa

Από τα βάθη της Μεσοποταμίας ο Λαμεχ, ίσως ο πρώτος ποιητής που εμφανίζεται ιστορικά, μέχρι τα έπη του Ομήρου της πρώιμης ελληνικής ποίησης, το θέμα που επικρατεί στον ποιητικό λόγο, είναι η ίδια η ζωή.Τα ποιήματα αυτά μιλούν για τα πάθη των ανθρώπων, τις ανησυχίες τους, τις τύψεις, τις ανασφάλειες και τους φόβους τους. Η ποιητική εξομολόγηση μοιάζει με εξωτερίκευση των βαθύτερων συναισθημάτων. Μπορεί ακόμα να αποτελεί μία αρχέγονη δύναμη του ανθρώπου που βιώνει τη ζωή διαφορετικά μέσα στο χρόνο, στοχεύοντας σε μία βαθύτερη ανάγκη έκφρασης των σκέψεων και των συναισθημάτων του. Προσπαθώντας να αναλύσουμε ένα ποιητικό έργο, ως μια μορφή λογοτεχνίας, περνάμε από τρία επίπεδα.Στο πρώτο επίπεδο ανακαλύπτουμε ότι συμβαίνει στον άνθρωπο, στο δεύτερο ότι συμβαίνει σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα και στο τρίτο ότι συμβαίνει σ’ ολόκληρο το σύμπαν.Και στις τρείς περιπτώσεις, στο κέντρο της ανάλυσης βρίσκεται ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής.Αποκαλύπτοντας το “άπειρο” μέσα στο “περιορισμένο”, όπως τον άνθρωπο μέσα στις εκφάνσεις της ζωής, η ποίηση χρησιμοποιεί έννοιες και σύμβολα, συνδέοντας το καθημερινό με το αιώνιο, το ανθρώπινο με το θεϊκό, τον μικρόκοσμο με τον μακρόκοσμο. Ο ποιητής ζει σε ένα όνειρο, κι άλλοτε με έμμεσο ή άμεσο τρόπο, μας παραπέμπει στην ανάλυση βαθύτερων νοημάτων, καλώντας μας να τα ερμηνεύσουμε ή να τα αποσυμβολίσουμε. Όπως συμβαίνει και στην πραγματική ζωή. Ο καθένας μας πορεύεται ανάλογα με τα βιώματα και τις εμπειρίες του, προσπαθώντας να ενταχθεί ή όχι στο κοινωνικό σύνολο, να ξεχωρίσει, να απορροφηθεί ή και να απορριφθεί από αυτό.

Το φώς στη ζωή μας

Με μάσκες ή χωρίς
η ζωή προχωράει
αμετάκλητα
αμετανόητα
αδιαφιλονίκητα.
Αλλά χωρίς το φως,
την αλήθεια και την διαύγεια
το σκοτάδι θα μας πνίγει
στο έρεβος της αλλοπροσαλης
καθημερινότητας.
Τα ηλιοτρόπια γέρνουν
προς τον ήλιο
κι έχουν όλα το ίδιο πρόσωπο.
Εμείς;

Αγγελική Αγγελοπούλου