Το παραμύθι «Ο Μολυβένιος Στρατιώτης» (Den standhaftige tinsoldat) του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν είναι ένα κλασικό έργο που έχει μεταφραστεί σε δεκάδες γλώσσες, ένα εξαιρετικό έργο που συγκινεί και διδάσκει στους μικρούς και μεγάλους αναγνώστες την διαφορετικότητα, την αποδοχή, τη δύναμη της αγάπης και της θυσίας.
ΦΙΛΙΑ ΠΡΟΔΟΤΕΣ Φιλιά προδότες με συνάντησαν το βράδυ. Εκεί που γύριζα στης μοναξιάς το κρύο χάδι, σφάλισαν το στόμα, ανάσα να μη βγει. Φιλιά προδότες που μου άφησαν σημάδι. Θηρίο…
ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ
ΑΛΛΟΤΕ, ΗΜΟΥΝ ΠΕΡΗΦΑΝΗ…
Ἄλλοτε, ἤμουν περήφανη Ἀγάπη καὶ μπροστά σου.
Ἤσουν καλή – κι᾿ ἂν ἤσουνα καὶ δύστροπη, περνοῦσα
κρατώντας μόνο τὸ ἄφωνο καὶ τρομαγμένο «στάσου».
Κ᾿ ἤμουν περήφανη γιὰ σένα, Ἀγάπη, κι᾿ ἂς περνοῦσα.
Γιατί δὲν ἦταν βολετὸ ποτὲ νὰ σταματήσω,
τῆς ἔγνιάς σου κι᾿ ἂς ἔμοιαζεν ὁ πόνος ποὺ πονοῦσα.
Τώρα ποὺ ὅλα μ᾿ ἀφήσανε κι ὅλα με ξεγελοῦνε,
ἀκόμα ἐσὺ λυπητερὴ περνᾶς, γλυκοθωροῦσα,
Ἀγάπη μὲ τὰ μάτια σου ποὺ λατρευτὰ μιλοῦνε.
Μὰ ἐδῶ ποὺ ἐγὼ σταμάτησα κι᾿ ὁ οὐρανὸς μοῦ λείπει
κι᾿ ἂν οὔτε τὴν καρδιά μου πιὰ δὲν ἔχω νὰ χαρίσω,
Ἀγάπη, ἐσὺ τὸ θέλησες νὰ τὴ μαράνη ἡ λύπη.
Οὔτε ἡ ματιά σου, Ἀγάπη λυπημένη,
Ἀγάπη, σιωπηλή, δὲ μὲ πλανᾶ.
Ἡ σκέψη μου ὄχι πὼς σὲ λησμονᾶ,
μὰ εἶνε ἡ καρδιά μου τόσο ἀρρωστημένη,
πονεῖ… Τίποτε πιὰ δὲ μὲ γλυτώνει.
Κάθε στιγμὴ πληγή, κάθε ματιά.
Κι ὅλα μέσ᾿ τὴν πληγή μου μία φωτιὰ
ποὺ τυραννεῖ καὶ ποὺ σκοτώνει…
ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΧΛΩΜΟ Δίπλα σε παράθυρο, με κουρτίνα κλειστή, κάθισες να ξαποστάσεις. Μα άφησες το χαμόγελό σου στην αυλή, κόσμημα για να το θάψεις. Μόνη στο δωμάτιο, με θανάτου πνοή,…
ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΕΞΗΓΗΣΗ
Είναι ορισμένοι στίχοι – κάποτε ολόκληρα ποιήματα –
που μήτε εγώ δεν ξέρω τι σημαίνουν. Αυτό που δεν ξέρω
ακόμη με κρατάει. Κι εσύ έχεις δίκιο να ρωτάς. Μη με ρωτάς.
Δεν ξέρω σου λέω.
Δύο παράλληλα φώτα
απ’ το ίδιο κέντρο. Ο ήχος του νερού
που πέφτει, το χειμώνα, απ ‘το ξεχειλισμένο λούκι
ή ο ήχος μιας σταγόνας καθώς πέφτει
από ’να τριαντάφυλλο στον ποτισμένο κήπο
αργά αργά ένα ανοιξιάτικο απόβραδο
σαν το λυγμό του πουλιού. Δεν ξέρω
τι σημαίνει αυτός ο ήχος ωστόσο εγώ τον παραδέχομαι.
Τ’ άλλα που ξέρω στα εξηγώ. Δεν το αμελώ.
Όμως κι αυτά προσθέτουν στη ζωή μας. Κοιτούσα
όπως κοιμότανε, το γόνατο της να γωνιάζει το σεντόνι –
Δεν ήταν μόνο ο έρωτας. Αυτή η γωνιά
ήταν η κορυφογραμμή της τρυφερότητας, και το άρωμα
του σεντονιού, της πάστρας και της άνοιξης συμπλήρωναν
εκείνο το ανεξήγητο που ζήτησα, άσκοπα και πάλι, να στο εξηγήσω.
ΔΥΟ
Την ώρα που σφίγγαμε τα χέρια, δεν άκουγες
τον αγέρα που χωνόταν ανάμεσα στις παλάμες μας.
Ήταν η μνήμη κιόλας που προετοιμαζόταν.
Ήταν ο χωρισμός πριν απ’ την ένωση. Δεν άκουγες.
Ήσουνα ολόκληρη· ζωσμένη όλη τη γύμνια σου,
τόσο περήφανα απροστάτευτη, σαν ένα δάσος μες στην πυρκαγιά.
(Από τη συλλογή ποιημάτων «Ασκήσεις» 1950-1960)
Στρατής Μυριβήλης,
«Ο λόφος με τις παπαρούνες»
Είναι και μια μέρα χαρούμενη μέσα στις άσκημες μέρες της πορείας. Μια μέρα γαλάζια και κόκκινη, με ανοιξιάτικον ουρανό, γεμάτη μαβιά μάτια, κόκκινα αγριολούλουδα και αργά μελαγχολικά τραγούδια.
Ήταν ένας λόφος άλικος από τις παπαρούνες. Ξεκουραζόταν ένα Ρούσικο Σύνταγμα, που τραβούσε κι αυτό για το μέτωπο. Εκεί μας σταματήσανε κ’ εμάς. Είχε νερό μπόλικο και πρασινάδα εκεί δίπλα. Στήσαμε πυραμίδες τα όπλα και φάγαμε κοντά τους. Μας σίμωσαν κάτι μεγαλόσωμα παλικάρια με τριανταφυλλιά μάγουλα, με χοντρές μπότες και μπλούζες παιδιάτικες δίχως κουμπιά. Τα πηλίκιά τους είχαν κεραμίδι στενούτσικο.
— Γκίρτς;
— Γκίρτς.
— Κριστιάν;
— Κριστιάν.
— Ορτοντόξ;
— Ορτοντόξ.
Το ποίημα «Μοναξιά παντού» της Έλενας Πίνη έχει βραβευτεί στον 7ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Ε.Π.Ο.Κ.. ΜΟΝΑΞΙΑ ΠΑΝΤΟΥ Οι φωνές έπαψαν να ηχούν. Μόνο βουβές κραυγές ουρλιάζουν. Ψίθυροι παντού. Συνηθίζουν…
Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
ΕΡΩΣ – ΗΡΩΣ
Η βάρκα αραγμένη στην ακρογιαλιάν, η μπαρούμα δεμένη έξω εις ένα βράχον, δίπλα εις την άμμον του Χειμαδιού, παραπέρα από το Μικρό Μουράγιο της Πιάτσας, κάτω από τον βραχώδη κρημνόν του Πανωμαχαλά.
Και ο μικρός ναύτης, ο Γιωργής της Μπούρμπαινας, εξαπλωμένος επάνω εις την πρύμνην, με μίαν βελέντζαν τυλιγμένος, βωβός, ακίνητος, με ανοικτά τα όμματα, σπινθηρίζοντα εις το σκότος, ωμοίαζε με τον δράκον του παραμυθιού κατά τούτο, ότι εκοιμάτο με ανοικτόν το όμμα.
Μια πρωτότυπη σύμπραξη για να περάσουν όμορφα “παιδιά” όλων των ηλικιών η Μαρία Χονδρού και η Έλενα Πίνη σας περιμένουν για να περάσετε όμορφες και δημιουργικές στιγμές.
Άναμπελ Λη
( Έντγκαρ Άλαν Πόε)
Το ποίημα Άναμπελ Λη είναι ένα από τα πιο γνωστά έργα του “σκοτεινού” και μυστηριώδους Aμερικανού πεζογράφου και ποιητή Έντγκαρ Άλαν Πόε (1809-1849). Πρόκειται πραγματικά για αντιπροσωπευτικό ποιητικό έργο του ρομαντισμού που φαίνεται ότι συγκινεί μέχρι σήμερα τους αναγνώστες. Είναι το τελευταίο ολοκληρωμένο ποίημα του Πόε, που γράφτηκε το 1849 και δημοσιεύτηκε αμέσως μετά τον πρόωρο θάνατο του δημιουργού του (ο Πόε πέθανε την ίδια χρονιά που έγραψε το ποίημα).
(περισσότερα…)