Κοσμίδου Ιορδάνου Βάσω
Για τα μακρινά ταξίδια μου
που ποτέ δεν τέλειωσαν,
τα μάτια μου έγιναν δακρυσμένες λίμνες,
μαύρες ασάλευτες…
Για τους κρυφούς μου πόθους
που έσβησαν με γαλήνη
πριν καν ανάψουν…
στις αϋπνες νύχτες μου.
Για τις κενές μέρες μου,
που έμειναν άγραφες σελίδες
σ’ ένα βιβλίο που κιτρινίζει
πριν καν παλιώσει.
Για όλους τους δρόμους των ονείρων μου
που έγραψαν αδιέξοδο,
πριν καν ξεκινήσουν
κι ούτε μια πύλη φωτεινή,
μιας μεγάλης πολιτείας δεν αγνάντεψαν.
Για τη ψυχή μου
που σαν στέρφα βρύση
πριν καν δροσίσει ένα λουλούδι,
σταμάτησε να τρέχει…
Για τις αναμνήσεις μου
που επιβιβάστηκαν στο τραίνο της λήθης,
πριν καν τις αποχαιρετήσω
Για έναν άγνωστο σταθμό…
Για όλα αυτά απλώνω τα χέρια μου
στερνό αντίο να τους στείλω.
Για όλα αυτά, ενός λεπτού σιγή κράτησα…
Και συλλογίζομαι το ξεκίνημα
ενός αιώνιου ταξιδιού…
πάνω σε αιώνιο δρόμο!
Γι αυτό το ταξίδι,
σκύβω,
φιλί της Ζωής στη Ζωή μου δίνω!
.
.
“Φιλί Ζωής”
Από την υπό έκδοση συλλογή:
” Δραπετεύουσες Σκέψεις”

(περισσότερα…)