ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΙ Περπατούσα δίπλα σου. Κι ένιωσα να περπατάς απέναντι μου. Δειλά. Μιλούσα με λέξεις κοφτές. Κι ένιωσα να μιλάς με ατέλειωτες προτάσεις. Δειλά. Κάθισα απέναντι σου. Κι ένιωσα να κάθεσαι…
ΑΠΛΩΘΗΚΕ ΤΟ ΧΙΟΝΙ
(Μυρτιώτισσα)
Απλώθηκε το χιόνι απαλά
Και σκόρπισε τριγύρω τη γαλήνη.
Με τη βροχή δε μοιάζει, που κυλά
Κ’ είναι σα να ξεσπούνε θρήνοι,
Από καρδιές γυναίκειες που πονούν
Μα δε βαστάνε πια τον έρωτά τους,
Και ξάφνου θέλουν όλα να τα πουν
Με τα παθητικά τα δάκρυά τους….
Και πότες ανταριάζεται η Βροχή
Και κλαίει γι’ αυτούς που μίσεψαν, και κλαίει,
Και πότες μιας γριούλας γίνεται φωνή
Και λέει τα παραμύθια της, και λέει….
Μα είναι κάτι λύπες, που αφορμή
Καμιά δεν τις γεννά, και πιο σκληρές είν’ απ’ τις άλλες
Τις νύχτες του Χινόπωρου η Βροχή,
Τις τραγουδεί με τις αριές, βαριές της στάλες.
Γιομάτο αλήθεια χάρη κι αρχοντιά
Το χιόνι, όλο τον κόσμο συνεπαίρνει
Μα εγώ λατρεύω τη Βροχή, που όταν ξεσπά
Σα μεθυσμένη στ’ όνειρο με σέρνει…
ΔΕΣΜΙΟΙ ΟΝΕΙΡΩΝ (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ) Υπάρχουν όμως και βράδια, που έξω απ’ το τζάμι λυσσομανάει ο άνεμος και ξεσηκώνει θύελλα μέσα μου. Τα φυλλοκάρδια μου βαράνε πάνω στα τείχη που έχτισε ο…
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ
Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πότε, όμως τα βραδιά
κάποιος κλαίει πίσω από την πόρτα
κι η μουσική είναι φίλη μας – και συχνά μέσα στον ύπνο
ακούμε τα βήματα παλιών πνιγμένων ή περνούν μες
στον καθρέφτη πρόσωπα
που τα είδαμε κάποτε σ’ ένα δρόμο η ένα παράθυρο
και ξανάρχονται επίμονα
σαν ένα άρωμα απ’ τη νιότη μας – το μέλλον είναι άγνωστο
το παρελθόν ένα αίνιγμα
η στιγμή βιαστική κι ανεξήγητη.
Οι ταξιδιώτες χάθηκαν στο βάθος
άλλους τους κράτησε για πάντα το φεγγάρι
οι καγκελόπορτες το βράδυ ανοίγουνε μ’ ένα λυγμό
οι ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο
κι η εξήγηση θα ‘ρθει κάποτε
όταν δεν θα χρειάζεται πια καμία εξήγηση
Α, πόσα ρόδα στο ηλιοβασίλεμα – τι έρωτες Θεέ μου, τι ηδονές
τι όνειρα,
ας πάμε τώρα να εξαγνιστούμε μες στη λησμονιά.
ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΕΣ
Οι νύχτες του χειμώνα μεγαλώνουν κλέβοντας τις έγνοιες της μέρας
ο ποιητής χάνεται για μια λέξη, οι εραστές για μιαν απάντηση
οι αιχμάλωτοι απελευθερώνονται μ’ ένα μονάχα πυροβολισμό
το ουράνιο τόξο είναι η παράξενη αλληλογραφία ανάμεσα σε δυο καταφρονεμένους.
(Από τη συλλογή «Βιολέτες για μια εποχή»)
ΦΙΛΙΑ ΠΡΟΔΟΤΕΣ Φιλιά προδότες με συνάντησαν το βράδυ. Εκεί που γύριζα στης μοναξιάς το κρύο χάδι, σφάλισαν το στόμα, ανάσα να μη βγει. Φιλιά προδότες που μου άφησαν σημάδι. Θηρίο…
ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΧΛΩΜΟ Δίπλα σε παράθυρο, με κουρτίνα κλειστή, κάθισες να ξαποστάσεις. Μα άφησες το χαμόγελό σου στην αυλή, κόσμημα για να το θάψεις. Μόνη στο δωμάτιο, με θανάτου πνοή,…
ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΕΞΗΓΗΣΗ
Είναι ορισμένοι στίχοι – κάποτε ολόκληρα ποιήματα –
που μήτε εγώ δεν ξέρω τι σημαίνουν. Αυτό που δεν ξέρω
ακόμη με κρατάει. Κι εσύ έχεις δίκιο να ρωτάς. Μη με ρωτάς.
Δεν ξέρω σου λέω.
Δύο παράλληλα φώτα
απ’ το ίδιο κέντρο. Ο ήχος του νερού
που πέφτει, το χειμώνα, απ ‘το ξεχειλισμένο λούκι
ή ο ήχος μιας σταγόνας καθώς πέφτει
από ’να τριαντάφυλλο στον ποτισμένο κήπο
αργά αργά ένα ανοιξιάτικο απόβραδο
σαν το λυγμό του πουλιού. Δεν ξέρω
τι σημαίνει αυτός ο ήχος ωστόσο εγώ τον παραδέχομαι.
Τ’ άλλα που ξέρω στα εξηγώ. Δεν το αμελώ.
Όμως κι αυτά προσθέτουν στη ζωή μας. Κοιτούσα
όπως κοιμότανε, το γόνατο της να γωνιάζει το σεντόνι –
Δεν ήταν μόνο ο έρωτας. Αυτή η γωνιά
ήταν η κορυφογραμμή της τρυφερότητας, και το άρωμα
του σεντονιού, της πάστρας και της άνοιξης συμπλήρωναν
εκείνο το ανεξήγητο που ζήτησα, άσκοπα και πάλι, να στο εξηγήσω.
ΔΥΟ
Την ώρα που σφίγγαμε τα χέρια, δεν άκουγες
τον αγέρα που χωνόταν ανάμεσα στις παλάμες μας.
Ήταν η μνήμη κιόλας που προετοιμαζόταν.
Ήταν ο χωρισμός πριν απ’ την ένωση. Δεν άκουγες.
Ήσουνα ολόκληρη· ζωσμένη όλη τη γύμνια σου,
τόσο περήφανα απροστάτευτη, σαν ένα δάσος μες στην πυρκαγιά.
(Από τη συλλογή ποιημάτων «Ασκήσεις» 1950-1960)
Κύπριδα γη Κύπριδα γη, αδέρφια μου, περήφανοι Κυπραίοι απ'του Ολύμπου τη μεριά και της Χωστής τη φλέβα σηκώνεται ο κουρνιαχτός και τρέχει μαύρο αίμα αίμα που τρέχει στα ζερβά κατά…
Στρατής Μυριβήλης,
«Ο λόφος με τις παπαρούνες»
Είναι και μια μέρα χαρούμενη μέσα στις άσκημες μέρες της πορείας. Μια μέρα γαλάζια και κόκκινη, με ανοιξιάτικον ουρανό, γεμάτη μαβιά μάτια, κόκκινα αγριολούλουδα και αργά μελαγχολικά τραγούδια.
Ήταν ένας λόφος άλικος από τις παπαρούνες. Ξεκουραζόταν ένα Ρούσικο Σύνταγμα, που τραβούσε κι αυτό για το μέτωπο. Εκεί μας σταματήσανε κ’ εμάς. Είχε νερό μπόλικο και πρασινάδα εκεί δίπλα. Στήσαμε πυραμίδες τα όπλα και φάγαμε κοντά τους. Μας σίμωσαν κάτι μεγαλόσωμα παλικάρια με τριανταφυλλιά μάγουλα, με χοντρές μπότες και μπλούζες παιδιάτικες δίχως κουμπιά. Τα πηλίκιά τους είχαν κεραμίδι στενούτσικο.
— Γκίρτς;
— Γκίρτς.
— Κριστιάν;
— Κριστιάν.
— Ορτοντόξ;
— Ορτοντόξ.
Άναμπελ Λη
( Έντγκαρ Άλαν Πόε)
Το ποίημα Άναμπελ Λη είναι ένα από τα πιο γνωστά έργα του “σκοτεινού” και μυστηριώδους Aμερικανού πεζογράφου και ποιητή Έντγκαρ Άλαν Πόε (1809-1849). Πρόκειται πραγματικά για αντιπροσωπευτικό ποιητικό έργο του ρομαντισμού που φαίνεται ότι συγκινεί μέχρι σήμερα τους αναγνώστες. Είναι το τελευταίο ολοκληρωμένο ποίημα του Πόε, που γράφτηκε το 1849 και δημοσιεύτηκε αμέσως μετά τον πρόωρο θάνατο του δημιουργού του (ο Πόε πέθανε την ίδια χρονιά που έγραψε το ποίημα).
(περισσότερα…)