"Μάης απάνεμος" Παναγιώτα Αντωνακοπούλου Αποκληρώθηκαν πολλοί Απρίληδες μέχρι να φανείς . Χειμώνες . Χωρισμοί σε κουρασμένα σώματα . Να σύρω θέλω ένα χορό , μες της ανάσας σου την ίριδα και των μαλλιών σου τη σκια . Να σε γραπώσω απ ΄ τα στήθια της αγάπης έως του ήλιου τα χείλη . Να σου καρφώσω μια Πρωτομαγιά ευθύς στων ματιών σου τις πλάτες και να σε βυθίσω σ΄εκείνη την λιμνούλα . Ναι , σ΄εκείνη την λιμνούλα που ζωγραφίζαμε έφηβοι και ξαναμμένοι . Στη νιότη εκείνη ,που μας υποσχόταν το ''αιώνια μαζί '' , θορυβώντας σ΄ αυτό το '' πλασμένος για σένα '' ολόκληρη την νύχτα . Στα σπασμένα όνειρα που μούσκευαν τον ύπνο μου μαζί με το στόμα σου και στα ζεστά ακροδάχτυλά σου που ψιθυρίζαν τ΄όνομά μου και οι απαλές σου φλέβες τραγουδούσαν γύρω απ ΄το φιλί τον έρωτα της ζωής . Εκεί , εκεί γνώρισα τον έρωτά σου μια Πρωτομαγιά .

Μιλήσαμε για τα πάντα . Το μόνο που δεν μπορέσαμε να περιγράψουμε ήταν το χάδι … Αλήθεια πως μπορείς να το πεις με λόγια , χωρίς να αγγίξεις τη σάρκα…