Ελευθερία Σιαμπάνη

Ώρες έστεκε στην άκρη της θάλασσας .
Αμίλητη κοιτούσε τα σύννεφα
Ίσως και να τα μετρούσε
Κι όλο ψιθύριζε
σα να ρωτούσε
Και κάποια δάκρυα κυλούσαν ,
μικρά διαμάντια
στόλιζαν τη θάλασσα .
Κι ο χρόνος έμοιαζε μετέωρος
Τα μικρά κύματα έγιναν μεγάλα
σχεδόν έγλυφαν τα πόδια της .
Μα κείνη εκεί
Το κρύο δεν την άγγιζε
δε σταματούσε να σιγομιλεί .
Ορθή και ακίνητη
σ’ ένα διάλογο ατελείωτο ,
μοναχικό και παράξενο.

Εκείνη ψιθύριζε
και η θάλασσα πλησίαζε
όλο και πιο κοντά ,
ώσπου έγιναν ένα .
Και ο ψίθυρος έγινε αφρός
κι ο αφρός σύννεφο

Και ταξίδεψαν μαζί ….

(περισσότερα…)