Διαβάσαμε στο διαδίκτυο και μας άρεσε, το κείμενο το έχει γράψει η Πέννυ Μολφέτα και ανήκει στο πρώτο βιβλίο της που ετοιμάζεται αυτό το διάστημα. Δεν μπορεί να αφήσει θεωρώ ασυγκίνητο η αλήθεια όταν έχει δοθεί με έναν τόσο ωραίο τρόπο, γράφει η ίδια για το κείμενο της:
Η γιαγιά διηγείται στην εγγονή ιστορίες απο τη ζωη. Πραγματικές και ερωτικες.
Προσπαθώντας να βρει την αληθεια των ανθρώπων και των συναισθημάτων τους. Την αληθεια που κρύβουμε απο τους άλλους και μερικές φορες απο τον εαυτο μας. Γιατι πολύ απλα ισως να μην τις ξερουμε. Ή να μην τις αναγνωρίζουμε !
«….
-Ποιά ήταν τα πιο όμορφα Χριστούγεννα που πέρασες γιαγιά ;
-τα πιο όμορφα Χριστούγεννα μωρό μου είναι αυτά που έκαναν την ψυχή μου να χαμογελάει …
-Ελα πάλι μωρέ γιαγιά. Για μένα τα πιο όμορφα ήταν αυτά που μου έφερε ο νονός το τάμπλετ και αυτά που θα έρθουν και θα είμαι στο φοιτητοσπιτό μου με τους φίλους μου. Εσύ δεν είχες τέτοια «κανονικά» Χριστούγεννα; Για τέτοια θέλω να μου πεις.
-Ε !!! φυσικά και είχα «κανονικά» Χριστούγεννα, και αφου το θες, θα στα διηγηθώ.
-Όταν ήμουν πολύ μικρή- μη γελάς-ήμουν και εγώ κάποτε μικρή, στην κατοχή, δεν είχαμε ούτε φαγητά, ούτε γλυκά, ούτε παιχνίδια. Ο Άγιος Βασίλης δεν περνούσε τα χαρακώματα του πολέμου. Η μάνα μας έλεγε πως πρέπει να ήμαστε ευτυχισμένοι που ζούμε και να μάθουμε να χαιρόμαστε και στις λύπες μας αλλά εγώ στεναχωριομουν και θύμωνα μαζί της. Τι σόι ευτυχία είναι αυτή αν πεινάς ; Αν τα παιχνίδια σου είναι από κουρέλια και τα παπούτσια σου από πανιά ; Έτσι πέρασαν 3 χρόνια και εγώ προσπαθούσα να κάνω την χαρούμενη που ζούσα. Ώσπου, δεν ξέρω πως, ούτε από που, ο πατέρας έφερε ένα βραδυ ένα μικρό κοτόπουλο. Το έδωσε στη μάνα και της έγνεψε να μην μιλήσει σε κανένα γι αυτό.
Την επόμενη ημέρα, στρώσαμε το τραπέζι γιορτινό και μαζευτήκαμε όλοι να κάνουμε Χριστούγεννα παρόλο που ήταν Μάρτης μήνας. «Τα Χριστούγεννα θα τα φτιάχνετε στην ψυχή σας, είπε ο πατέρας, με όσα έχετε και όσα κι αν δεν έχετε. Αν το αστέρι που δείχνει το δρόμο για τη Βηθλεέμ, φωτίζει μέσα σας, θα βρίσκετε πάντα το δρόμο για την αγάπη».
-αυτά ήταν τα πιο όμορφά σου Χριστούγεννα λοιπον;
-έτσι πίστευα. Ώσπου, κάποια Χριστούγεννα συνάντησα τον παππού σου. Ήρθε ο έρωτας και φώτισε τα σκοτάδια μου. Νόμιζα πως αυτά ήταν τα πιο όμορφα, μέχρι που γέννησα τη μαμά σου και ένιωσα πως είναι να αγαπάς ένα πλάσμα πιο πολύ από τον εαυτό σου. Κι ύστερα, που κράτησα και σένα αγκαλιά, τα Χριστούγεννά μου έγιναν πολύχρωμα.
– ναι αλλά για πες. Πιο πιο όμορφα από όλα αυτά ποια ήταν;
– Ξέρεις τι λάθος κάνουμε οι ανθρωποι μωρό μου ; Προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τη χαρά μας λες και είναι αγώνας και κυνηγάμε το ρεκόρ. Ψάχνουμε να βρούμε και να φτιάξουμε τα πιο όμορφα Χριστούγεννα. Τα πιο φωτεινά. Τα πιο μαγικά. Δεν αγκαλιάζουμε τη χαρά που ζούμε, όταν τη ζούμε και ψάχνουμε να βρούμε κι άλλη να βάλουμε στο σακούλι της ζωής μας. Να έχουμε πολλές χαρές να πορευόμαστε, νομίζοντας συνέχεια πως όσες χαρές κι αν μαζέψουμε σε χρήματα, αντικείμενα, φίλους, αγαπημένους θα ξορκίσουμε τις λύπες που παραμονεύουν. Τα πιο όμορφα Χριστούγεννά λοιπόν ήταν αυτά που έμαθα πως μπορώ να είμαι χαρούμενη με τη μία και μοναδική χαρά που είχα τότε, χωρίς να ψάχνω την επόμενη και λυπημένη χωρίς να φοβάμαι τη λύπη μου. Γιατί είχα μάθει πως καμία λύπη δεν κρατάει για πάντα αλλά ούτε και καμία χαρά. Κι έτσι, φτιάχνω πάντα τα πιο όμορφα Χριστούγεννα με όσα υλικά έχω. Χαράς, λύπης, θυμού, έρωτα, αγάπης, μίσους, πάθους και λάθους. Όλα χρειάζονται, κι αν λείπει κάποιο συστατικό δεν θα δυναμώνει η γεύση του άλλου. Το μυστικό είναι στη δοσολογία. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο παραμύθι. Κοιμήσου τώρα. Είναι αργά. Καλά Χριστούγεννα μωρό μου !
