Μια συνέντευξη από έναν ταλαντούχο και νέο ποιητή στην Παναγιώτα Αντωνακοπούλου
Διακρίνονται κάποιες λέξεις οι οποίες μας δωρίζουν μια απόχρωση του διαφορετικού και της ντοπιολαλιάς. Συνήθως οι νέοι σήμερα δεν τις χρησιμοποιούν εύκολα, ιδίως της πόλης. Ενώ εσύ τις χρησιμοποιείς. Από πού πηγάζει;
«Πρώτον, πιστεύω ότι δεν έχει να κάνει με την ηλικία. Δεν παίζει κανέναν ουσιαστικό ρόλο η ηλικία στην δημιουργία… Δεύτερον, ναι, όντως χρησιμοποιώ αρκετές τέτοιες λέξεις που ομορφαίνουν περισσότερο αυτά που θωρούν τα μάτια μας, είτε είναι ένα απλό, καθημερινό κείμενο, είτε ένα Ποίημα, είτε ένα Βιβλίο… ακόμη και στον λόγο μου πολλές φορές. Είναι σημαντικό να μην παραμερίζουμε την μαγεία της λέξης, επειδή μπορεί να μην την γνωρίζουν όλοι, γιατί αυτό είναι που μας δίνει όλο το αλάτι της ουσίας… και κει, πρέπει να επιμείνουμε. Να μην «βουλιάξουμε» μέσα στην απλοϊκότητα που μας χωλαίνει. Σκοπός είναι, όχι απλώς να γράφουμε επειδή το κάνουν όλοι, και θέλουμε και ‘μεις, αλλά να μπορέσουμε να προσφέρουμε κάτι το διαφορετικό έναντι της ανούσιας αυτής συνθήκης που επικρατεί. Και δυστυχώς, οι υπάρχουσες συνθήκες, υπερτερούν…
Η μήτρα λοιπόν όλων αυτών των λέξεων για εμένα, είναι μόνο μια, που χωρίζεται σε δυο κομμάτια, η ανάγκη να προσφέρω ποίηση βάθους και νοήματος… ομορφιάς και χάρης.
Τι εστί για σένα Ποιητής/Συγγραφέας;
Είναι αυτός που εμπνέεται, ή εμπνέει;
«Ποιητής, είναι αυτός που σηκώνει ένα λιθάρι και βλέπει τι έχει από κάτω, πώς ήρθε μέχρι εδώ, τι ήταν αυτό που τον παρακίνησε να σηκώσει το λιθάρι, και τον μάγεψε. Και μέσα απ αυτό, θα εμπνεύσει, και θα εμπνευσθεί…
Είναι τα άσχημα, είναι τα όμορφα, είναι η γλύκα αντάμα με την πικρά στον ουρανίσκο μας…
Συγγραφέας, είναι ο ίδιος, είναι αυτός που θα «κλέψει» τις σκέψεις σου, τις ιστορίες σου και θα τις απλώσει σε ένα χαρτί αμέτρητο… αλλά με έναν μοναδικό τρόπο που θα σε παρασύρει, θα σε ταξιδέψει. Θα νιώσεις τον πόνο, το συναίσθημα, την αγωνιά.
Θα σου κάψει την πέτσα όπως καίγεται η πέτσα του ήρωα του, και θα σε αναγκάσει να γυρίσεις την σελίδα. Κι όχι σαν να μιλάς στον μπάρμπα της γειτονιάς. Είναι τελείως διαφορετικός ο τρόπος /ρόλος που μιλάς στην καθημερινότητα σου με αυτόν που απογυμνώνεις τον εαυτό σου σε μια κόλλα χαρτί! Μα τελείως διαφορετικός.
Γράφεις ποίηση, γράφεις βιβλίο, δεν μιλάς… Αυτό εμπνέει, απ’ αυτό, εμπνέεται.
Θεωρείς σήμερα πως η Ποίηση αναπνέει γύρω μας;
«Αναπνέει; Αναπνέει, σε μόνους και έρημους γητευτές της γοητείας της…
Είναι λίγοι αυτοί που αντιλαμβάνονται το βάθος της ποίησης. Την αίγλη αυτής της έννοιας που τείνει να χαθεί τα τελευταία, σχεδόν 40 χρόνια μέσα σε δίνες που δεν λένε να κοπάσουν. Το κλέος. Την στιλπνότητα. Το μεγαλείο. Μακάρι, να αλλάξει το σκεπτικό πολλών από εμάς, γιατί μέσα απ την ποίηση, μπορείς ως άνθρωπος, να ανασάνεις και συ. Να δεις τι πραγματικά είναι αυτό που ονομάζεται, Ποίηση.
Η Ποίηση επηρεάζει τον σύγχρονο άνθρωπο;
«Πολλοί θα απαντούσαν, απλά και ξάστερα, όχι…
Ο σύγχρονος άνθρωπος, είναι σαν μια μηχανή που την έχουν ρυθμίσει να κάνει κάποιες λειτουργίες βάση κάποιων καθημερινών αναγκών. Όχι ότι αυτές οι λειτουργίες στο παρελθόν αποτελούσαν μικρό κομμάτι του βίου του κι ήταν απούσες, απλώς σήμερα, έχουν διογκωθεί σε τέτοιο βαθμό που δεν αφήνουν περιθώριο, δεν «δανείζουν» χώρο στις σκέψεις του, στα θέλω του, με αποτέλεσμα, όλο και λιγότερο να δίνει βάση σ’αυτό το θεσπέσιο δώρο που μας έχει δοθεί, και λέγομαι, Ποίηση…
Δεν μπορώ να φαντασθώ τον εαυτό μου να μην γράφει, Ποίηση.
Η Ποίηση, μηχανεύει/διαμορφώνει τον άνθρωπο, Χρήστο;
«Απ’ την στιγμή που ο άνθρωπος κατάλαβε την δύναμη του λόγου,
των λέξεων, ανεξαρτήτως εποχών, συμβάντων και γεγονότων, αμέσως αντιλήφθηκε
την δύναμη που κρατάει στα χέρια του. Πόσο πολύ μπορεί να πλάσει τα μυαλά των γύρων του. Να τα αλλάξει, είτε προς το χειρότερο, είτε προς το καλύτερο.
Αυτός άλλωστε είναι και ο κανόνας του λόγου, των λέξεων. Να πλάθεις τον άνθρωπο με τέτοιο τρόπο, έστω ο ίδιος να πιστέψει ότι αυτό που θέλησε και σκέφτηκε, είναι δική του επιθυμία, ενώ δεν είναι ούτε στο ελάχιστο. Έτσι λοιπόν η ποίηση, όχι απλώς μηχανεύει τον άνθρωπο, αλλά αντλεί μέσω αυτού ότι πιο όμορφο κρύβεται στις ανεκπλήρωτές του νοσταλγίες. Αρπάζει τον άλλον απ τον γιακά, και του δίνει
να καταλάβει την αξία της ίδιας της ύπαρξης της Ποίησης…
Θεωρείς ότι ψήγμα απ το έργο σου δίνει και λαμβάνει για τους μεταγενέστερους;
«Θεωρώ ότι το έργο μου, δίνει σε τέτοιο βαθμό που αγγίζει αληθινά τον άλλον. Δεν είναι απλώς σκόρπιες λέξεις χωρίς ουσία και συνοχή. Δεν είναι ΤΟ λίγο απέναντι σε αυτά που λέει το κάθε τι που γράφω. Με κάθε συλλογισμό, διαλογή,
με ανατριχίλα, με κάθε αγωνία για το επόμενο μου ποίημα, το επόμενο μου βήμα στον κόσμο της έκφρασης και της δημιουργίας, αυτό είναι το δόσιμο και το πάρσιμο μαζί, για τους μεταγενέστερους. Δεν μπορείς να γνωρίζεις τι σου επιφυλάσσει το μέλλον, παρά μόνο να προσαρμόζεσαι σε αυτό και να εναρμονίζεις τον εαυτό σου
με την ψυχή σου. Είναι δυο βασικά στοιχεία για το μοιρόγραφτο του δημιουργού…
Ποιητής γεννιέσαι, ή διαμορφώνεσαι στην πάροδο του χρόνου;
«Ποιητής γεννιέσαι. Τέλος. Με την πάροδο του χρόνου απλώς εξελίσσεσαι. Εξευρίσκεις καινούργια μονοπάτια του εαυτού σου. Διεισδύεις ολοένα και σε πιο βαθιά σοκάκια, μην γνωρίζοντας τα μέχρι ψες. Δεν διδάσκεται, ούτε μαθαίνεται. Είναι σαν το λουλούδι. Άμα ο σπόρος είναι τριαντάφυλλο, ότι κι αν συμβεί, τριαντάφυλλο θα βλαστήσει…
Ποια τα ερεθίσματά σου τα οποία σε οδηγούν να εκφρασθείς μέσα απ’ τις λέξεις;
«Αναρίθμητα. Ειλικρινά δεν γνωρίζω αρχή, αλλά ούτε τέλος. Αν προσπαθήσω να βάλω τον εαυτό μου σε μια σειρά, και γραπωθώ από κει για το ξεκίνημα, θα έλεγα λίγα για αρχή, και πολλά για το τέλος…
Θα μπορούσα να ξεκινήσω με τα συναισθήματα, την αγάπη, τον ερωτά, τον πόνο, τον αποχωρισμό, την θλίψη, τον θάνατο. Αλλά είναι τετριμμένα για μένα τα ίδια και τα ίδια. Τα ουσιαστικά ερεθίσματα που γεννούν δημιουργία, γεννούν μεδούλι και σφάζουν ακόμη και στον στοχασμό, είναι μονάχα τρία. Ο Θάνατος, Ο Όλεθρος
και Η Αγάπη. Όχι πως τα άλλα είναι υποδεέστερα και στερούνται πνευματικής αξίας, αντιθέτως, απλώς, πάντα εμπεριέχονται μέσα σ’ αυτά τα τρία. Το ερέθισμα μπορεί να προέλθει από τα πάντα, απ το κούνημα των φτερών μιας πεταλούδας, μέχρι την σφαγή ενός ολόκληρου έθνους. Απ’ το ρίγος και το βούρκωμα που σου προκαλεί
Ο Εθνικός Μας Ύμνος στο Άκουσμα του, μέχρι το βήξιμο ενός μωρού. Σπλαχνιά…
Απ’ το χαΐδεμα των ματοτσίνορών σου, μέχρι το φώναγμα ενός την ώρα που ξεψυχάει. Από την ανελευθερία, μέχρι το χάραμα…
Αν αναρωτηθείς ποτέ σου για αυτά τα ερεθίσματα που μεγαλουργούν ανθρώπους και δημιουργία, θα απογοητευθείς, όχι εξαιτίας αυτών, αλλά εξαιτίας της απουσίας τους απ το στερέωμα το ίδιο. Λείπουν, όπως σπανίζει ένα μεγάλο γεγονός, σαν ένας ανύπαρκτος μεγάλος Ηγέτης, ένα μεγάλο κατόρθωμα. Μια σημαντική αλλαγή.
Μια ανακάλυψη που θα αλλάξει τον ρου της Ιστορίας.
Πραγματικά, είναι τόσα πολλά, που αν μπορούσα θα τα σφράγιζα σαν επίσημα Μαρτύρια των Σκέψεών μου. Αναρίθμητα, όπως σου είπα και στην αρχή.
Γυναίκα… έμπνευση, ή πόθος στην ζωή σου;
«Τίποτα απ τα δυο. Μονάχα μια αμαρτία είναι που σε κυνηγάει σαν την μοίρα απ την στιγμή που ανοίγεις τα μάτια σου σε τούτον τον κόσμο, και την λατρεύεις σαν Θεά. Την σέβεσαι σαν μάνα, την δοξάζεις σαν βωμό, την αγαπάς για όλα! Είναι τα αιώνια, τα άναρχα. Είναι γυναίκα…
Τι προσδοκάς απ’την ζωή σου;
«Μια ερώτηση που λίγο πολύ ηχεί σ’ αυτιά μας, στην συνείδησή μας σαν μια De facto, ή ντε φάκτο, για να ακριβολογούμε, απάντηση. Είναι πολλά αυτά που προσμένω στην ζωή μου, όπως άλλωστε και τόσες ψυχές γύρω μας.
Όποια απάντηση κι αν δοθεί, μια ή περισσότερες, σίγουρα δεν θα επαρκούν στο σύνολο τους με αυτά που θα ήθελες, εν τέλει. Απ την στιγμή όμως που τίθεται μια τέτοια ερώτηση, θα πρέπει να απαντηθεί. Υγεία… ομορφιά στις σκέψεις μου που θα με οδηγεί να δίνω τον εαυτό μου σε έναν ιδιαίτερο τόπο, αυτόν της Ποίησης και του Βιβλίου. Να υπομείνω τα οποία εμπόδια που θα σπαρθούν στον δρόμο μου και να βγω νικητής στους στόχους μου. Να προσφέρω έστω και το ελάχιστο απ την δημιουργία μου στα μυαλά, στα μάτια, στις αισθήσεις των ανθρώπων που αγαπούν αυτόν τον υπέροχο κόσμο του γκρι, κι όχι της μαυρίλας. Να δω εμένα, όπως δεν με έχω ξαναδεί…
