Όταν ένας νέος ποιητής σέβεται τη ντοπολαλιά του…

“… Τι να σου πω παιδάκι μου…
‘Κείνο το ‘ σερνικό εκεί…εδωπαχάμ’ τόκαμα!
Στην γωνιά, στο τζάκι.
‘Φτυχώς εσπέρναμε στη λάκα και δεν είχε πολλές ζέστες…
Με πιάσανε κάτι σουβλιές το πουρνό αλλά είχα και κείνες τις ρημαδογίδες ν’απολύκω.Τα ζα ,τα ζάλωσε ο σχωρεμένος για το χωράφι.
Έβρασα κάτι φασόλια κούφια για τη τέσα..
Επήγα εδεκεί στου Κοκκίνη, το βράχο, για βοσκή που σπάσαν τα νερά…
Τις απόλυκα κι κατέβηκα στο ποτάμι να πλύνω τα ποδάρια μου…εκεί που σου’ λεγα προηγουμένως πως πλέναμε με κόπανο τα σπάρτα να υφάνουμε κουβέρτες.
Μήπως είχαμε και πανιά ;
Κανά κομμάτι ύφασμα ;

(Σιωπή για λίγο)

Κείνες τις καταραμένες μέρες κόβαμε και ράβαμε το μέσα μέρος απο κανά μανίκι,από κανά σκουτί .
Με τι να σκουπιστώ η έρμη;
Μπας κι’ χαμε κανά σεντόνι ή κανά μπαμπάκι;
Τα τσουβάλια απ’ το αλεύρι ένωνα για να σκεπάσω τα παιδιά…
Και που λες, παιδάκι μου, αφού επλύθηκα ,ζάλωσα κ στο γαϊδούρι μια ζαλιά χάχαλα για να ‘ νάψουν το νερό να ζεστάνει.
Ίσα που πρόλαβα να φωνάξω του ‘σχωρεμένου για να έρθει η μαμή.
Και τι την ήθελα;
Με το που ‘ ξέζεψα τη ζαλιά εκεί εδωπαχάμου στη γωνιά, δίπλα στο τζάκι, πρόκαμα κ εγονάτησα και βγήκε το παιδί!
Αλλά τι χάρηκα εγώ παιδάκι μου;
Δε μ’ αφήναν να το πάρω αγκαλιά…μόνο να το βυζαίνω και πάλι στη νάκα.
θα μάθαινε στη μυρωδιά μου, μού-λεγαν και δε θα μωρώχνει όταν εγώ θα σπέρνω στο χωράφι…”

Αληθινή ιστορία
Παναγιώτα.Α.