«Η ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΗ ΘΛΙΨΗ»

Χείμαρρος γίνεται η κοιμισμένη θλίψη
σαν το σκοτάδι πέσει,
ποτάμι βίαιο στο πέρασμά του·
φουσκώνει αγριεμένη
αν ξάστοχα την ακουμπήσεις
Είναι η λύπη του ταπεινού,
η σιωπηλή υπομονή χρόνια ολάκερα
Είναι η ανοχή η ανεξάντλητη,
η μαθημένη λύτρωση να ζητά
σε αγάπης ρίμες πολυτραγουδισμένες,
σε λόγια ονειροπόλων ποιητών,
σε ζωγραφιές μικρομέγαλων παιδιών·
η δασκαλεμένη παρηγοριά να βρίσκει…
σε μυρωμένα νυχτολούλουδα,
σε αστροσπαρμένες βραδιές,
σε φεγγάρια χρυσοκίτρινα
Μα τι να σου κάνουν πια και τα φεγγάρια;
Πόσες ευχές πια να χωρέσουν;
Με πόση απαντοχή να σ΄ ελεήσουν;
Πόσο θαρρείς να τα κοιτάς εκστατικά μπορείς;
Μία στιγμή σαν αστραπή αρκεί…
το στεναγμό σου ορθωμένο να αντικρίσεις,
ένα χείμαρρο κατακλυσμιαίο ν’ αντιμετωπίσεις

Σημείωση: Το ποίημα «Η ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΗ ΘΛΙΨΗ» δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 14/09/2013. Συμπεριλαμβάνεται στο τρίτο βιβλίο της Ειρήνης-Βαρβάρας Λαγουβάρδου, «Το Πέταγμα της Ευρυδίκης», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ.