Μια συνέντευξη που δόθηκε πρόσφατα στον Γιώργο Πατσιλίβα από την Μαριάντζελα Γκίντη.
Παρακολουθείστε ένα πολύ διαφορετικό και ενδιαφέρον τετράλεπτο βίντεο-συνέντευξη!
Συνέντευξη – Επιμέλεια: Γιώργος Πατσιλίβας
Η σκηνοθεσία θέλει αντίληψη, η φωτογραφία πάθος, η ποίηση βιώματα. Όπως όλες οι μορφές τέχνης, απαιτούν δυνατά συναισθήματα, δημιουργική διάθεση και σίγουρα φαντασία. Η Μαριάντζελα Γκίντη χωρίς να διστάζει, εκφράζεται μέσα από αυτές, προσθέτει τόλμη, αναζητεί το διαφορετικό, ανακαλύπτει το καλύτερο, με έναν κύριο στόχο. Με εικόνες, άλλοτε των ματιών και άλλοτε της ψυχής, να καταφέρει να ενώσει την τέχνη με την ανθρώπινη φύση, να υπενθυμίσει αξίες και όνειρα και να προβληματίσει για τις ουσιαστικές επιλογές της ζωής! Έτσι λοιπόν, έχω την τιμή να συνομιλώ μαζί της!
Μαριάντζελα χαίρομαι που σε έχω κοντά μου!
Πού μεγάλωσες και τι θυμάσαι έντονα από την παιδική σου ηλικία;
Γιώργο σε ευχαριστώ για την πρόσκληση! Γεννήθηκα στο Χολαργό. Η γιαγιά μου είχε φαρμακείο τότε στην περιοχή και θυμάμαι τις μυρωδιές από τις κρέμες, τα σκευάσματα, τα αντηλιακά, τις κολόνιες, περνούσαμε πολλές ώρες μαζί και ήταν ωραία… Αργότερα, μετά τα 7 μου χρόνια, οι γονείς μου χώρισαν και μετακομίσαμε στο Παγκράτι με τη μητέρα μου, τον παππού και τη γιαγιά. Εκεί θυμάμαι τον παππού Δημήτρη μέχρι τα 11 μου, όπου και “έφυγε” από τη ζωή, να μου λέει τις ιστορίες του πολυμήχανου Οδυσσέα κάθε βράδυ για να κοιμηθώ και εγώ να τον ακούω μαγεμένη! Είναι συγκινητικές στιγμές που μου έχουν μείνει στην παιδική μνήμη…
Τι σε επηρέασε και μπήκες στον κόσμο της τέχνης;
Λοιπόν να σου πω. Από το δημοτικό καθόμουνα και έγραφα κατά τη διάρκεια των μαθημάτων, των διαλειμμάτων, στο σπίτι, παντού! Το πρώτο μου θεατρικό το έγραψα στο γυμνάσιο, ένα μονόπρακτο με ένα ζευγάρι χαρακτήρων, τον Σιέν και τον Λίβον, δεν ξέρω πώς μου ήρθαν τα ονόματα!!! Αργότερα, τελειώνοντας το σχολείο αποφάσισα να πάω σε δραματική σχολή. Ήθελα με κάποιο τρόπο να γράφω και να ανεβαίνουν τα έργα μου, δεν ήξερα όμως από ποιά θέση, δεν το είχα καταλάβει, ήθελα να κάνω κάτι σε σχέση με το θέατρο αλλά δεν ήξερα ακριβώς τι. Βέβαια μου έκανε καλό που τελείωσα τις θεατρικές σπουδές και αργότερα πήγα στη σκηνοθεσία. Το ένα έφερε το άλλο. Το γράψιμο όμως ήταν η αφετηρία.
Πες μου για τους σημαντικότερους σταθμούς της ζωής σου.
Πρώτο σταθμό που αισθάνομαι ότι με βοήθησε να πάρω σοβαρά και πιο επαγγελματικά τη δουλειά ήταν ο Δημήτρης Πιατάς. Ένας άνθρωπος που όταν πήγαινα στη δραματική σχολή με είχε επιλέξει να κάνουμε κάποιες δουλειές μαζί και μου έμαθε να είμαι πιο επαγγελματίας, στο χρόνο της πρόβας, στο χρόνο της παρουσίασης, στο χρόνο του διαλείμματος, όλα με σεβασμό. Μετά ο επόμενος ήταν στο Κρατικό Θέατρο Θεσσαλονίκης με τον Σωτήρη Χατζάκη όπου ήμουν βοηθός του, κυρίως, διότι η συνεργασία με κάποιον άνθρωπο όπως αυτός, που έχει τόσο μεγάλη εμπειρία, σε βοηθά να σεβαστείς τη δουλειά, να οριοθετήσεις τον εαυτό σου και τις δυνατότητές σου και να προσπαθείς πάντα για το καλύτερο χωρίς να πεις ότι “έφτασα”. Και τελευταίος μεγάλος σταθμός στην επαγγελματική μου ζωή ήταν η συνεργασία με το Γρηγόρη Βαλτινό στην τηλεόραση του Ant1, στο θέατρο αλλά και όταν αποφάσισα να γράψω το βιβλίο “Ο κήπος του τελευταίου έρωτα” που έκανε την επιμέλεια.
Νιώθω ότι η βάση όσων κάνεις είναι ο έρωτας…
Πώς μπορώ να αρνηθώ αυτό το μαγικό ένστικτο που κυριαρχεί σ’ όλα τα πλάσματα της γης; Είναι σα μαγνήτης που έλκει τα πάντα και δίνει ζωή. Ο έρωτας προσελκύει για μένα και το θέατρο και την ποίηση. Όσο μπορώ το βάζω σε ένα πλαίσιο που να μπορεί κάποιος να ταυτιστεί και να ταυτίσει και τη ζωή του, προσπαθώ να αφορά και τον άλλον ό,τι κάνω και συγκινούμαι όταν συμβαίνει αυτό.
Θα επιμείνω λίγο στον έρωτα. Μπορεί να σκηνοθετηθεί;
Να παιχτεί σίγουρα μπορεί. Να σκηνοθετηθεί όχι. Δεν μπαίνει σε πλαίσια ο έρωτας εύκολα. Είναι λίγο άναρχος, πάει μόνος του, είναι θυελλώδης. Πώς μπορείς να σκηνοθετήσεις ένα κύμα ή τον άνεμο; δεν γίνεται! Παρόλα αυτά μπορείς να του δώσεις λίγες πινελιές παραπάνω, να τον τονίσεις… Αυτό που λέμε Drama…
Άρα ο έρωτας μπορεί να νικήσει το χρόνο;
Γι’ αυτό υπάρχει! Για να τον νικάει! Αισθανόμαστε ότι παραμένουμε στη ζωή, είμαστε ζωντανοί, τα κύτταρά μας ξαναγεννιούνται, ερωτευόμαστε, όχι μόνο το άλλο φύλο αλλά τα πάντα γύρω μας, τον ήλιο, τη φύση, τη ζωή, τη στιγμή! Νικάμε το χρόνο έτσι, γιατί τα συναισθήματα δεν χάνονται ποτέ!
Μαριάντζελα τι δέχεσαι ως άνθρωπος διαβάζοντας ένα ποίημα και τι πιστεύεις ότι δίνεις με την απαγγελία του;
Όταν διαβάζω ένα ποίημα, που αισθάνομαι ότι με αφορά και με έλκει, το βλέπω να είναι σα φωτεινά νήματα που ενώνουν την ψυχή του ποιητή με τον υπόλοιπο κόσμο, που μεταφέρουν τα συναισθήματά του. Έτσι κάποιο νήμα φτάνει να συνδέει και τη δική μου ψυχή, να νιώθω τα ίδια πράγματα και να παίρνω και εγώ αυτό το φωτεινό νήμα και να το δίνω με τη φωνή, όταν κάνω απαγγελία, στην επόμενη ψυχή, έτσι ώστε να ταυτίσει τα δικά του συναισθήματα και τη δική του ζωή κάποιος άλλος! Μια αόρατη σύνδεση!!!
Η φωτογραφία πόσο κοντά είναι στη σκηνοθεσία;
Για μένα είναι πολύ κοντά γιατί έχει να κάνει με την αισθητική και την αντίληψη. Στο θέατρο τη σκηνοθεσία την κάνει ο θεατής γιατί επιλέγει από τη σκηνή ποιο κάδρο θα δει και ποιο θα κρατήσει, τον κατευθύνεις και λίγο με τη σκηνοθεσία αλλά το μάτι του είναι ελεύθερο. Με τη φωτογραφία, όπως και στον κινηματογράφο, δίνεις αυτό που θες εσύ να δει ο θεατής, οπότε είναι άμεση η σχέση τους, γι’ αυτό και εγώ ασχολήθηκα και με τα δύο, με μια μικρή αδυναμία στη φωτογραφία τώρα τελευταία [γέλια].
Το ασπρόμαυρο έχει χρώμα;
Δεν σου έχει τύχει να διαβάσεις ένα βιβλίο και μετά να το βλέπεις σε ταινία και να λες “όχι, καμία σχέση”; Αυτό είναι και το ασπρόμαυρο, σα να γράφεις μια ιστορία χωρίς να δίνεις το χρώμα και να αφήνεις το θεατή να το επιλέξει μόνος του.
Μου δίνεις την εντύπωση ότι ψάχνεις απεγνωσμένα τα καλύτερα συναισθήματα του ανθρώπου, τι υπάρχει πίσω από αυτό;
Ακριβώς, αυτό ισχύει πάρα πολύ και σε ευχαριστώ Γιώργο που το λες! Αυτό που εστιάζω όταν γνωρίζω έναν άνθρωπο, όταν συνεργάζομαι μαζί του, ξέρω ότι μέσα του υπάρχει το καλύτερο, το κομμάτι αυτό που με τις κατάλληλες συνθήκες θα βγει προς τα έξω, στη συνεργασία μας, στη σχέση μας. Αν όμως δω ότι αυτό δεν μπορεί να βγει για κάποιο λόγο ή γιατί δεν το αφήνει ο ίδιος να βγει, τότε παίρνω τις αποστάσεις μου.
Αυτό από πού προκύπτει;
Είμαι άνθρωπος ειρηνικός, με πολύ περιορισμένες εκρήξεις, μου αρέσουν να υπάρχουν ισορροπίες σε κάθε σχέση, ηρεμία, συνεννόηση, αγάπη. Δεν μπορώ τις εντάσεις άνευ λόγου, τις έχω ζήσει μέσα από τη δουλειά, πολλές ώρες γυρίσματα, πρόβες, αλλά τώρα πια βλέπω τα πράγματα διαφορετικά και ξέρω πώς θα τα φέρω σε ισορροπία κυρίως με χιούμορ και θετική ενέργεια.
Η χαρά είναι ένας ιδιοτελής σκοπός;
Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει ανιδιοτέλεια. Ακόμα και στους πιο απομονωμένους ανθρώπους από τον κόσμο, παράδειγμα έναν μοναχό που δεν ζητάει τίποτα, έχει όμως την ιδιοτέλεια του Παραδείσου ή ζητάει την Αγάπη του Χριστού. Δεν είναι όμως κακό να υπάρχει τέτοιου είδους ιδιοτέλεια, στα φωτεινά συναισθήματα. Κι όταν ξέρεις να δώσεις, πάντα παίρνεις. Και να μην πάρεις από την προσδοκώμενη πηγή, από κάπου αλλού θα έρθει.
Από το 2010 μένεις κατά μεγάλα διαστήματα και στο εξωτερικό. Σου λείπει η Ελλάδα;
Πηγαινοέρχομαι στις ΗΠΑ, μου λείπουν οι δικοί μου άνθρωποι που αγαπώ, η υπέροχη θάλασσα και τα νησιά μας που δεν υπάρχουν πουθενά. Αλλά είμαι άνθρωπος της περιπέτειας.
Αν σκηνοθετούσες την Ελλάδα ποιο θα ήταν το πρώτο που θα έκανες;
Θα της έλεγα να μην παίζει με τόσο στόμφο, να γίνει πιο ρεαλιστική και να μάθει να έχει λίγο καλύτερη κίνηση στη σκηνή, είναι ατσούμπαλη!!!
Ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου εκτός από την κλασική απάντηση “ο εαυτός του”;
Η έλλειψη της αγάπης. Αυτή καταστρέφει την ανθρωπότητα. Κάνει τον άνθρωπο να μην είναι άνθρωπος, να λειτουργεί με ζωώδη ένστικτα δίχως αρετές και αξίες.
“Ο κήπος του τελευταίου έρωτα” είναι η υπέρτατη αγάπη ή μια απογοήτευση από τον ανθρώπινο κόσμο;
Πάντα, αφορμή για να γράψω κάθε ποίημα είναι ό,τι βιώνω, είτε προσωπικά είτε ό,τι με συγκινεί από άλλους που μπορεί να μη γνωρίζω καν. Στον “Κήπο του τελευταίου Έρωτα” εναποθέτω στο γραπτό μου λόγο τον Έρωτα ως τον τελευταίο, τον πιο δυνατό στην ζωή ενός ανθρώπου.
Το άμεσο μέλλον τι περιέχει;
Έχουμε μια συνεργασία που συνεχίζεται με το Λουδοβίκο των Ανωγείων, κάναμε τον “Ερωτόκριτο Το ΠΑΝ” και ετοιμάζουμε βιντεοκλίπ για το τραγούδι του “Νοσταλγία”. Έχουμε ήδη ξεκινήσει τα γυρίσματα. Ακόμα, στις ΗΠΑ θα κάνω κάποια μαθήματα στην ελληνική κοινότητα πάνω στο θεατρικό παιχνίδι, διοργάνωση εκδηλώσεων κλπ.
Τι δεν έχει αυτός ο κόσμος;
Αυτός ο κόσμος έχει τα πάντα, άλλο λιγότερο, άλλο περισσότερο. Πίστη, απιστία, αγάπη, έλλειψη αγάπης, επιστήμη, τεχνογνωσία, δίψα για ζωή, δίψα για θάνατο… Έχει τα πάντα, ό,τι θέλει ο καθένας το βρίσκει, ψάχνει και το βρίσκει ή τελικά θα έρθει εκείνο να τον βρει, ανάλογα τις πράξεις του…
Τι είναι για σένα;
• Αγάπη: Το αίμα της ζωής
• Έρωτας: Μαγική ελκτική δύναμη
• Φιλία: Αφορμή για εξέλιξη
• Ελευθερία: Αφορμή για αυτογνωσία
• Οικογένεια: Πηγή δύναμης και ασφάλειας
• Θρησκεία και Πίστη: Μια ανθρώπινη ανάγκη που υπήρχε και υπάρχει και γίνεται η αφορμή για να γίνεται καλύτερος ο κόσμος
• Τσιγάρο: Να μη γίνεται εξάρτηση
• Ποτό: Για ιδιαίτερες στιγμές, ως εκεί
• Ναρκωτικά: Το καλύτερο ναρκωτικό είναι η θετική σκέψη και η αισιοδοξία
Τι βάζεις δίπλα από τις λέξεις
• Σκηνοθεσία: Μαγική ορχήστρα
• Φωτογραφία: Ταξίδι στιγμών
• Ποίηση: Ιστορία συναισθημάτων χωρίς τέλος
• Βιβλίο: Συντροφιά και έμπνευση
• Έργο: Δημιουργία, ο εαυτός μας, η λύτρωση της ψυχής μας
Αγαπημένη σου έκφραση…
“Ο καθένας αξίζει τόσο, όσο τα πράγματα που τον απασχολούν” Μάρκος Αυρήλιος
Υπάρχει μεγαλύτερη δημιουργία από ένα παιδί;
Η καλύτερη στιγμή της ζωής μου…
Μαριάντζελα σε ευχαριστώ πολύ!
Ο κόσμος αποτελείται από εικόνες και στιγμές, άναρχες σκηνές πολλές φορές και άπειρα μηνύματα χαράς και ευτυχίας, πίκρας και πόνου. Η Μαριάντζελα Γκίντη επιλέγει, σκηνοθετεί, φωτογραφίζει, ακουμπά την ποίηση με τη φωνή και την πένα της και με τα αόρατα φωτεινά νήματα μεταδίδει αγάπη, έρωτα, χιούμορ, καλοσύνη, ειρήνη, ακόμα και στα πιο σκοτεινά και δυσπρόσιτα σημεία της ζωής, αφήνοντας τον κάθε άνθρωπο να αναζητήσει τα χρώματα μέσα από την παλέτα της ψυχής του!
ΠΗΓΗ: https://lifonomy.wordpress.com/2016/04/22/mariangela-gindi/
