ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΆΛΛΟΝ (β' μέρος) Για να έρθουμε όμως στο σήμερα και τον Τζακ Κέρουακ με τα δικά του χαϊκού " λουλούδια, στραβά στοχεύουν, στον ευθύ θάνατο" Ανακαλύπτουμε τότε ότι η σχέση του λογοτέχνη με την εποχή του τείνει να είναι βιωματική. Η φύση διαθλάται μέσα από ποικίλες οπτικές γωνίες στο λογοτεχνικό κείμενο. Ιδιαίτερα στην ποίηση, το πολλαπλό είδωλο της φύσης, εμφανίζεται να επιδρά καταλυτικά στα δρώμενα:."...κι από το πέλαο, που πατεί χωρίς να το σουφρώνει κυπαρισσένιο αναέρια τ' ανάστημα σηκώνει κι ανεί τσ' αγκάλες μ' έρωτα και με ταπεινοσύνη κι έδειξε πάσαν ομορφιά και πάσαν καλοσύνη" (Από τον Κρητικό του Διονυσίου Σολωμού). Οι ποιητές της γενιάς του 1880, θα εξυμνήσουν την φύση, με τις λεπτομερείς αναφορές τους στην μαγεία και την εναλλαγή του φυσικού κόσμου, ανακηρύσσοντας την φύση "ως εκφραστή του ανέκφραστου" με τρόπο ήσυχο και λιτό, αλλά και με μια "ειδυλλιακή αφέλεια ". Η επόμενη γενιά του 1910 με άξιους αντιπροσώπους όπως ο Άγγελος Σικελιανός, ο Κωνσταντίνος Καβάφης, ο Καρυωτάκης, ο Καζαντζάκης και ο Βάρναλης, για να αναφερθούμε στους πιο γνωστούς, ερμήνευσαν και οραματίστηκαν μία υπέρβαση κοινωνικού και πολιτικού προβληματισμού που όμως δεν ξεχνά τις αναφορές στη φύση και το περιβάλλον. "Στο δώμα, απάνω στο βουνό, έτοιμος είν' ο δείπνος. Γλυκό είναι του λαδιού το φως σαν το γλυκό καρπό του, θροφή στα μάτια, με γλαυκή στο χάλκωμα, τη ρίζα... (Αγγ. Σικελιανός, δείπνος) Η φύση σαν σύμβολο της ζωής του ανθρώπου, εκφράζεται και στην ποίηση της γενιάς του 1920 "Άσε τότε το κύμα όπου θέλει να σπάζει, άσε τις ζάλες που σέρνουν τυφλά την καρδιά, κι αν τριγύρω βογγά κι αν ψηλά συνεφιάζει, κάπου ο ήλιος σε κάποιο γιαλό θα γελά" (Κων.Χατζοπουλος, Απλοί τρόποι). Αμέτρητες οι αναφορές στη φύση και στις υπόλοιπες ποιητικές γενιές καθώς και στην Μεταπολεμική και την σύγχρονη. Αλλά κάπου εδώ θα πρέπει να σας αφήσω με τα υπέροχα λόγια της εξαιρετικής μας ποιήτριας Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ "...ο αέρας ύφασμα με τέλεια εφαρμογή, η μυρωδιά του γιασεμιού,λες κι ήταν προσωπικό μου χάρισμα λες και με αφορούσε και μένα η ωραιότητα".( Ηφύση έχει την πιο ωραία μνήμη). Αγγελική Αγγελοπούλου Οι ώρες Είναι κάτι ώρες που λυγάς κι αποπλανιέσαι στου άνυδρου παρελθόντος τις σιωπές. Είναι στιγμές που πέφτεις, μα κρατιέσαι στη κουπαστή της θύμησης που σάλπαρε στο χθές. Κι άλλες φορές τολμάς κι αναρωτιέσαι τι έφταιξε κι ο ίσκιος σου ξεθώριασε στις θλίψης τις αυλές... Α.Α. (22-8-12)

Στην άκρη του καλοκαιριού, εκεί που κρύβεται ο Σεπτέμβρης, και τα δροσάτα πρωινά κάθονται στα τραπεζάκια, πίνοντας καφέ με την μελαγχολία τους, εκεί που το ηλιοβασίλεμα βουτάει πίσω απ' τους αμμόλοφους, και τα βράδια παίζουν με τα κύματα, του φθινοπώρου προμηνύοντας το "έλα", εκεί που το ταξίδι φτάνει στο τέλος του, δίπλα σε μια φέτα καρπούζι, εκεί που μάζευα κοχύλια κι αναμνήσεις, εκεί σε συνάντησα, στο πουθενά του "τώρα", να μιλάς με τον μαΐστρο και τα όνειρα…

Ποίηση στην εποχή της εκποίησης Η «ποίηση στην εποχή της εκποίησης» είναι ομάδα ποιητών που πιστεύουν ότι η ποίηση δεν είναι μόνο προσωπική υπόθεση. Ξεκίνησε τη δράση της τον Μάιο…

"Η ΑΝΟΙΞΗ ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΑ ΜΑΣ ΦΕΡΕΙ" Έλενα Πίνη Το σύννεφο πια πέρασε και στάλαξε βροχή, στη γη μας τη φτωχή. Ανθίζουν τριαντάφυλλα, τ’ αηδόνια κελαηδούν. Τι ήρθαν να μας πουν… Κανείς δεν ξέρει, η άνοιξη τι άλλο θα μας φέρει. Ο χρόνος μας πια κύλησε και άλλαξε εποχή, μα μένει η ενοχή. Γεμίζουν πεζοδρόμια, οι νέοι τραγουδούν. Τον έρωτα υμνούν. Κανείς δεν ξέρει, η άνοιξη τι άλλο θα μας φέρει. Έλενα Πίνη

"Μάης απάνεμος" Παναγιώτα Αντωνακοπούλου Αποκληρώθηκαν πολλοί Απρίληδες μέχρι να φανείς . Χειμώνες . Χωρισμοί σε κουρασμένα σώματα . Να σύρω θέλω ένα χορό , μες της ανάσας σου την ίριδα και των μαλλιών σου τη σκια . Να σε γραπώσω απ ΄ τα στήθια της αγάπης έως του ήλιου τα χείλη . Να σου καρφώσω μια Πρωτομαγιά ευθύς στων ματιών σου τις πλάτες και να σε βυθίσω σ΄εκείνη την λιμνούλα . Ναι , σ΄εκείνη την λιμνούλα που ζωγραφίζαμε έφηβοι και ξαναμμένοι . Στη νιότη εκείνη ,που μας υποσχόταν το ''αιώνια μαζί '' , θορυβώντας σ΄ αυτό το '' πλασμένος για σένα '' ολόκληρη την νύχτα . Στα σπασμένα όνειρα που μούσκευαν τον ύπνο μου μαζί με το στόμα σου και στα ζεστά ακροδάχτυλά σου που ψιθυρίζαν τ΄όνομά μου και οι απαλές σου φλέβες τραγουδούσαν γύρω απ ΄το φιλί τον έρωτα της ζωής . Εκεί , εκεί γνώρισα τον έρωτά σου μια Πρωτομαγιά .

"ΛΑΦΥΡΑ" Γεωργία Δαλιάνα Στα κατάκλειστα λόγια υπνοβατούν οι δρόμοι Οι σκοτεινές ρίζες δένονται με κλωστή Το κενό, το κενό επιβάλλεται αθροιστικά Τα σπίτια καίγονται και χωρίς μαρτύρους. Ενα βουνό από λάσπη βλέπει με τα μάτια μας Ο Πόνος είναι Απόσταση Όχι , δεν υπάρχουν φωνές Η Σιωπή γεννιέται απο το φόβο πρόθυμη για όλες τις μοίρες Η Πέτρα ζωγραφίζει τη γλώσσα Ανατινάζει κυριολεκτικά το λόγο . Αυτό που γυμνωνει τη ψυχή διαθλάται στους νερόλακους σαν φίδι Στης θάλασσας το Ανέστιο κλάμα γονατίζει το φως του δειλινού απ' την κλειστή πλευρά του παραθύρου μπαινοβγαίνει η ματωμένη όστρια Κάθε τραύμα διασχίζει τη σιγή , γίνεται θόλος Στο χέρι των παιδιών το νερό είναι διάφανο για να γνωρίσουμε τους νεκρούς μας Το αυριανό φορτίο είναι οι θύελλες Φερμένο απο βαθιές ουλές ,το φοβερό βουητό των ονομάτων Μην κοιτάς Στο νυχτερινό ουρανό ανατέλλει η Αμπωτις Έτσι ή αλλιώς αθόρυβα μας εκτελεί η λησμονιά .Αμορφη μάζα . Ενα κελί απο φως , το ζεστό σου σώμα σκεπάζει ενα τρυφερό πρόσωπο έναν παγετό στις φλόγες Η Αγάπη είναι ύφασμα Χα χα Η αγάπη είναι ύφασμα η ενα είδος ευφυίας Των επίπλων ! Η Υποκρισία ενα βαθύ ποτάμι στη μέση του τραπεζιού με τα ελάφια της αυγής σφαγμένα στο μετάξι . Το αποτύπωμα όλων των Πραγμάτων το ορίζει η Νύχτα και η Ερημος δεν υπάρχουν ταξίδια μέσα στις φωνές μόνο ένα αιματοβαμένο θάμπωμα που σβήνει το κερί των νοημάτων καθώς το σέρνει η σταγόνα της βροχής Να αφήσεις τα σκυλιά ελεύθερα .Να σκοτεινιάσει με τα παλιά καρφιά κοιμάται η μνήμη , έσχατη ξενιτιά Οι σκοτεινές ρίζες δένονται με κλωστή στα σύνορα του Εγώ , στ' αρχαία τείχη Μην κοιτάς δρόμοι φαντάσματα και ξεραμένα ούρα στις αυλές , σαν φεγγαρόσκονη είχαμε είχαμε λέξεις μα τις πήρε ο Άνεμος Πάνω απ' τα στοιχειωμένα σπίτια Κάθε γκρεμός το δικό του χάραμα και οι απόψεις σας περί φάρσας . Κυρίως αυτό . Να αφήσεις τα σκυλιά ελεύθερα να σκοτεινιάσει Ενα βουνό από λάσπη βλέπει με τα μάτια μας... Με το λυγμό της πεταλούδας καταφθάνει η Άνοιξη σαν στόμα αχόρταγο Και μνήμα . Georgia Daliana

"Το ''σύνθημα'' της μικρής Ζωής" Γαβρίλης Ιστικόπουλος Μια μέρα, μια Πρωτομαγιά, η μικρή Ζωή κατέβηκε στους δρόμους κι άρχισε να φωνάζει... Ανάμεσα στα πολλά, έλεγε πως δεν ήθελε με τίποτα να μεγαλώσει. Και συνέχιζε να φωνάζει. Μια μεταξένια, μυρωδάτη, πρωτόγνωρη δροσιά γέμισε τότε τον αέρα... Ο φακός πρέπει να την ''έπιασε'' πάνω στο πρώτο Άλφα Από τότε, κάθε Πρωτομαγιά, κάθε μέρα, κάθε λεπτό, ψάχνω τη μικρή Ζωή. Αφού από τότε, το υπόλοιπο σύνθημά της το φωνάζει με την ίδια φωνή έξω απ' την πόρτα της καρδιάς μου. ''Α-φήστε με να ζήσωωω!'' Γαβρίλης Ιστικόπουλος

"Πρωτομαγιά" Μάρθα Κανάρη Αχολόγαγε η άνοιξη κι ο Μάης κατακόκκινος έσταζε ιδρώτα. Ο αδερφός σημάδευε τον αδερφό κι όσα ποτά ήπιαν αντάμα έγιναν κώνυο , στης μιας στιγμής τ" ανάθεμα. Μάνα εδώ , μάνα κι εκεί... Ποιο δάκρυ να ποτίσει πρώτο τα λούλουδα του Μάη? Ποιας η αλμύρα θα κάψει πρώτη, την άνοιξη που δεν πρόλαβε να ανθίσει? Μάρθα Κανάρη 1 Μαίου 2020

"Κόκκινο γαρύφαλλο!" Νίκη Ρεπάνη Κόκκινο γαρύφαλλο. Σε έφεραν από ένα μακρινό ταξίδι στην Περσία, από τους κήπους κάποιου σάχη. Ήσουν μυρωμένο με ακριβά αρώματα, μεγαλωμένο σε θεσπέσια χώματα, ποτισμένο με νερό της αρνησιάς. Ήρθες να στολίσεις το πέτο του ποιητή, να ανθίσεις φωτίζοντας τα μπαλκόνια, να ομορφύνεις τις ψυχές. Ευλαβικά σκεπάζεις τώρα τα κρύα μάγουλα εκείνων που σε λάτρεψαν, που σε τραγούδησαν, που κρατώντας σε στις χούφτες τους χόρευαν στην Ειρήνη ποτίζοντας με το αίμα τους το δέντρο της Ελευθεριάς. Αθάνατοι όσοι σε κρατούν στα χέρια και λυγίζουν. Στη ματιά τους σβήνοντας είναι το κόκκινο χρώμα σου, του έρωτα για την Ελευθερία!

"Ο Δυνάστης" Στεφανία Γκουρνέλου ο Δυνάστης Δυνάστης Ψυχών σε σκλαβοπάζαρο ονείρων. Εντολοδόχος. Αυτόχειρας καταδικασμένος ισόβια. Καλά θαμμένος στο κελί το άφωτο. Βρήκε παραθύρι ξεσφράγωτο και γέμισε αίμα ψυχρό κάθε στιγμή της ζωής τους. Τον βάπτισαν φόβο, μα το αρνήθηκε τ'όνομά του κείνο. Ξενιτευτής ασκητικός, πήδησε απ'τον πέτρινο βράχο και πνίγηκε σε θάλασσα ανθρώπινων ψυχών. Έπαιρνε μορφές που σκοτείνιαζαν το βλέμμα τόσο, που το φώς εχθρός τους φάνταζε.