Η ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Η σελίδα του χρόνου ή η σελίδα της Παναγιώτας θα μπορούσαμε να γράψουμε…

Είναι φορές που δεν θέλω να γράψω λογοτεχνία αλλά κάτι δικά μου.
Σκέψεις, παράπονα, προβληματισμούς, συμπεράσματα, ιδέες και οράματα.
Κάποιες μέρες του χρόνου όλοι βγαίνουμε έξω απ’ τα καλούπια μας.
Ανοίγουμε, κλείνουμε τον χρόνο, τον σβήνουμε και τον ξαναφτιάχνουμε πράγμα που θα έπρεπε να κάνουμε καθημερινά.
Δεν είμαι φιλόσοφος, ρήτορας ή σουρεάλ.
Ένας απλός λόγος είμαι που ψάχνω αφορμή στην στιγμή μου ώστε να μπορέσω να γραφτώ μπας και με διαβάσουν οι άνθρωποι.
Της ζωής μου.
Της ψυχής μου.
Της καρδιάς μου.
Αυτοί που πηγαινοέρχονται ευχάριστα ή δυσάρεστα.
Που προσκομίζω σε ό,τι με πρεσβεύει ή το αντίθετο.
Αυτοί που με μαθαίνουν.
Αυτούς που εξερευνώ.
Αυτοί που αγαπώ.
Που μ’ αγαπούν.
Αυτοί που οργή νιώθω και αντίστοιχα περίεργα για μένα.
Ακόμη και τούτη την στιγμή αρνούμαι να μισήσω.
Μιλώ στο α’ πρόσωπο γιατί είναι δύσκολο ,λένε, μαζί του να μιλάς και ακόμη δυσκολότερο να το γράφεις για να σε διαβάζουν οι άλλοι.
Πόσο μπερδεμένη είμαι…
Πόσο ακαταλαβίστικη με βλέπουν σαν τις φωτογραφίες που τα βάζω πάντα τέτοιο καιρό.
Όπως αυτές που μέσα μου φυλώ και αυτές που από μακριά φιλιά μου στέλνουν.

ΑΓΚΑΛΙΑΣΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΡΙΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΓΙΝΟΥΝ.
ΑΓΚΑΛΙΑΣΕ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ
ΠΡΙΝ ΓΙΝΟΥΝ ΟΥΡΑΝΟΣ

Σε κάθε σελίδα μου το λέω και πάλι με μαλώνω.
Και πάλι με κρατώ.
Δεν θα ζήσω αιώνια, ούτε και εσύ !
Δεν θα σβήσει ο χρόνος, ούτε οι άνθρωποι !
Οι στιγμές όμως που δε ζήσαμε θα χαθούν σαν μια άδεια σελίδα.
Είναι κρίμα πολύ
Γιατί αύριο θα γυρίσει ο καιρός.
Είναι άδικο πολύ
Γιατί αύριο θα είσαι μια μέρα εκτός.
Και οι μέρες μετριούνται
Όπως οι στιγμές στη ζωή

Και δε μιλώ για το κόστος
Μιλώ για την αξία τους.
Και δε μιλώ για το πένθος
Μιλώ για τη νεκρή ζωή.

Αγαπώ ποιητικά να ξεφεύγω διότι μια σελίδα χωρίς ποίηση ,για μένα, είναι μια άδεια σελίδα.

Παναγιώτα.Α.