“Υπάρχει ποίηση στη μουσική και μουσική στην ποίηση.Ομως ο ήχος της λέξης είναι ένας.Ομως ο ήχος είναι τόσο μία, όσο και πολλές λέξεις”.Η Ποίηση χρειάζεται την Μουσική και το αντίθετο, σαν δυο έννοιες που αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοεξαρτονται.
Η Ποίηση, ως εκφορά λόγου, αναδεικνύεται με την απαγγελία, όπως και η μουσική με το άκουσμα της μελωδίας. Κατά την μελοποίηση ενός ποιήματος , μουσικός και ποιητής συνεργάζονται αρμονικά και εποικοδομητικά για ένα καλό αποτέλεσμα. Τόσο η Μουσική όσο και η Ποίηση χαρακτηρίζονται από έναν “ρυθμό” που οδηγεί το δημιούργημα στην παραγωγική του συγκρότηση ακολουθώντας πέρα από την έμπνευση του δημιουργού και κάποιες καθορισμένες νόρμες. Ο Λόγος είναι η μεταφορική γλώσσα των Ήχων, που παρά τις εννοιολογικές κυριολεξιες, τις απλουστευσεις και τις ερμηνευτικές χαλιναγωγήσεις, επιθυμεί να αποσαφηνίσει με ρυθμολογικη συνέπεια την λιτότητα και την αυθεντικότητα μιας μουσικής. Πρόκειται δηλαδή για την αναπόφευκτη συνάντηση του συνειδητού (Λόγος) με το υποσυνείδητο (Ήχος). Δεν υπάρχει δογματισμός στην απόπειρα μελοποιησης ενός ποιήματος, όπως ακριβώς δεν υπάρχει οριοθέτηση στην έμπνευση. Αλλά, εκ του αποτελέσματος, καταδεικνύεται η ικανότητα τόσο του μουσικού όσο και του ποιητή να αναδείξει και να προβάλλει ανάλογα κάθε νέο δημιούργημα, αποτυπώνοντας στη μνήμη μας στίχους και μουσικές που λες και γράφτηκαν ταυτόχρονα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι μελοποιήσεις ποιημάτων προγενέστερων ποιητών (Σολωμός, Σεφέρης, Καββαδίας,Ελύτης, Ρίτσος, Γκάτσος,Βάρναλης) από εκλεκτούς συνθέτες (Μάντζαρος, Χατζηδάκης, Θεοδωράκης, Μικρούτσικος) που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες και μοιάζουν με ενιαίο έργο.
Η Ποίηση, φιλοξενεί, καθοδηγεί και εμπνέει την Μουσική αν η δεύτερη την προσεγγίζει με την ανάλογη αβρότητα και τρυφερότητα, προσπαθώντας να αφουγκραστει την δόνηση της ποιητικής γραφής που ξεδιπλώνεται στα “μάτια της ψυχής” προσηλωμένης στους “αιώνες των αιώνων”.

“Ξέχειλη από σιωπή η απέραντη αίθουσα.
Και το πιάνο ήταν η μεγάλη, άγια Τράπεζα
όπου πάνω της, τα χέρια ενός άντρα, λιγνά κι ασυγκράτητα
κόβαν και μοιράζαν γύρω
τον άρτο της αιωνιότητας”
Τάσος Λειβαδίτης, «Μουσική»

‌