“Θεέ μου πρωτομάστορα, μ’ έχτισες μέσα στα βουνά
Θεέ μου πρωτομάστορα, μ’
έκλεισες μες τη θάλασσα”
(Οδυσσέας Ελύτης)
Είναι άπειρες οι αναφορές της ποίησης στο περιβάλλον και γενικότερα στη Φύση. Ειδικά στην ελληνική λογοτεχνία βρίσκουμε πολυάριθμες καταγραφές με σύμβολα, σκηνικά δράσης, μεταφορές, συναισθηματικές καταστάσεις και αξίες που μας οδηγούν δύο συμπέρασμα ότι από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα, η φύση υπήρξε πηγή έμπνευσης για πολλούς ποιητές.
Πραγματοποιώντας μια ιστορική αναδρομή από τον Όμηρο μέχρι την σημερινή εποχή, θα συναντήσουμε μια αστείρευτη ποικιλία εικόνων και περιγραφών που στολίζουν άπειρα ποιητικά λόγια, που εξυμνούν την ομορφιά του φυσικού κόσμου, τα όντα που ζουν εκεί, τις διαφορές και τις ομοιότητες του περιβάλλοντος, ακόμα και την μονοτονία και την πλήξη που απορρέει με τρόπο μυστηριακό και χαρακτηριστικό, ακουμπώντας στα φτερά της φαντασίας του αναγνώστη.
“Οι πεταλούδες να δείς
θα ξέρουν από μοναξιά
και ζουν μία μέρα μόνο”
(Μαρία Χαραλαμπίδη- Γενναια λογικό δέντρο).
Άλλες φορές πάλι ξεπηδά μέσα από την δημώδη ποίηση, τα κλέφτικα τραγούδια, τα ηρωικά άσματα του Διγενή Ακρίτα, από τον Ερωτόκριτο και τόσες άλλες ποιητικές εκφάνσεις, η ελληνική φύση, η ζωή της υπαίθρου, η παράδοση αλλά και η εθνική ταυτότητα κάθε λαού.
Στην Καλεβαλα (Kalevala)το επικό ποιητικό έργο των χωρών της Βόρειας Ευρώπης, συναντάμε, σε έμμετρο μάλιστα λόγο, τις περιγραφές της βόρειας θάλασσας που με τους κινδύνους αλλά και την ομορφιά της, σαγηνεύει τους ναυτικούς.
Οι καταπληκτικές παρομοιώσεις και μεταφορές,θυμίζουν πολύ τον Όμηρο!
“Run, craft, where there are no trees , boat over the wide waters;
ride as bubbles on the sea
water lilies on the waves!”
(Kalevala- Sailing the North land)
Οι τάσεις και τα λογοτεχνικά ρεύματα, περικλείουν πολλές φορές αναφορές στη φύση, στην ύπαιθρο και στα τοπία, όπου σημαντική θέση κατέχουν οι αναρίθμητες αναζητήσεις αλλά και οι προβληματισμοί για το ανθρώπινο στοιχείο που ζει και εναρμονίζεται με το περιβάλλον του. Στην Ινδιάνικη και Ιαπωνική ποίηση των περίφημων χαϊκού, περιγράφεται με δωρικό τρόπο η σχέση αυτή ανθρώπου και φύσης, που τείνει να αναδεικνύει τις υπέρτατες αξίες της ζωής, διαπερνώντας τους εθνικούς μύθους, τα τραγούδια, τις ντοπιολαλιες, τον παραδοσιακό βίο ακόμα και την λαϊκή τέχνη που τόσο έντονα χαρακτηρίζει τον κάθε λαό.
(Συνεχίζεται…)
Αγγελική Αγγελοπούλου

Απρόσμενη συνάντηση

Στην άκρη του καλοκαιριού,
εκεί που κρύβεται ο Σεπτέμβρης,
και τα δροσάτα πρωινά
κάθονται στα τραπεζάκια,
πίνοντας καφέ με την
μελαγχολία τους,
εκεί που το ηλιοβασίλεμα
βουτάει πίσω απ’ τους αμμόλοφους,
και τα βράδια παίζουν με τα κύματα, του φθινοπώρου προμηνύοντας το “έλα”,
εκεί που το ταξίδι
φτάνει στο τέλος του,
δίπλα σε μια φέτα καρπούζι,
εκεί που μάζευα κοχύλια κι αναμνήσεις,
εκεί σε συνάντησα,
στο πουθενά του “τώρα”,
να μιλάς με τον μαΐστρο
και τα όνειρα…

Αγγελική Αγγελοπούλου