ΔΕΣΜΙΟΙ ΟΝΕΙΡΩΝ
(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)

Υπάρχουν όμως και βράδια,
που έξω απ’ το τζάμι λυσσομανάει ο άνεμος
και ξεσηκώνει θύελλα μέσα μου.

Τα φυλλοκάρδια μου βαράνε πάνω στα τείχη
που έχτισε ο χρόνος.
Έτσι τάχα, περιφρούρησε την καρδιά μου
για να μην πονά.

Μάταια.

Βαράνε και ξυπνούν τη νοσταλγία.

Απλά νοσταλγείς –

Θυμάμαι εκείνο το άγγιγμα.
Όσο χρόνος ζωής μου υπολείπεται,
αντάλλαγμα ακριβό θα το’ δινα,
για κείνο το άγγιγμα.

Ας ήταν μια μέρα βροχερή,
σαν τη σημερινή, να’ ρχόσουν.
Ο κήπος, μαραμένος, γεμάτος λασπόνερα.
Μοναχά ένας σκύλος, δεμένος, σ΄ ένα γέρικο πάσσαλο,
να περιμένει κάποιον,
να του δώσει ένα χάδι.

Κι εσύ να σπρώξεις την πόρτα
σαν άλλοτε,
σαν συλλέκτης ψυχών.

Κι εγώ να μετρώ
τα βήματά σου,
μέχρι την πολυθρόνα.
Επτά.
Επτά βήματα μας χώριζαν πάντα.
Ποτέ δεν γίνονταν παραπάνω.
Ποτέ τους δεν λιγόστευαν.

Σαν να μετρούσα την επιθυμία.
Σαν να ζύγιαζα τον πόθο.

Πάντα ίδια.
Για σένα.
Για μένα.
Ο χρόνος τα έτρεφε. Τα έκανε θεριά.

Έλενα Πίνη
(Εκδόσεις Anima)

Έργο του Κώστα Μπιθικούκη