Το ποίημα της Παναγιώτας Αντωνακοπούλου που κατέκτησε το 2ο βραβείο στον 7ο παγκόσμιο διαγωνισμό ποίησης Αμφικτυονίας Ελληνισμού με θέμα:
Απανταχού Ελληνισμός – Οι διαχρονικές του αξίες

Ο Ι Μ Ω Γ Η

Του κόσμου οι πέτρες ράγισαν
Χαράξαν την Ελλάδα
Με καθαρόαιμους καιρούς
Βασανισμούς βαρβάρων

Απ’ το βουνό στην θάλασσα
Δακρύζει η κραυγή μου
Και η περηφάνια στην ψυχή
Μια φλέβα ελευθερίας

Μπήγω τα νύχια της φωτιάς
Κατάστηθα στην πείνα
Κι ένα σπαθί με λάβαρο
Το στάχυ ξεσκεπάζει

Δεν ξεδιψάει το πικρό
Ψωμί , φευγιό στα χείλη
Στης ξενιτιάς το μάρμαρο
Θεμέλιωσαν την Γη μας

Μάνα ! Ελλάδα ! Θρήνε μου !
Φιλί μες την καρδιά μου
Κι αν ξένα χέρια ασπάζομαι
Φως με κλαδί δεν έχουν

Πνοή ζυγώνει ο άνεμος
Και ζεστασιά η φλόγα
Μακάριο φως οι εκκλησιές
Και οι Άγιοι καλοσύνη

Ευλαβικά Θεός κρατεί
Μέσα στις δυο του χούφτες
Ετούτο ‘δω το φονικό
Δεν θα το μαρτυρήσει

Κάθε βουνό θα ‘ναι αητός
Κάθε στεριά κι ασπίδα
Κάθε ελιά προσκύνημα
Αιώνια μυροβόλα

Ιέρεια , πνεύμα κι αστραπή
Δεν σκιάχτηκε τον χρόνο
Στην οιμωγή μας οι εχθροί
Βαριά ξεριζωμένοι

Και τα παιδιά κλωνάρια μας
Για ν ‘ ανατέλει ο ήλιος
Μαζί με την πατρίδα μας
Στο φως όλου του κόσμου

“ο μικρός πρόσφυγας”

Παναγιώτα.Α.