Έψαχνα τον τίτλο γιαυτό το κείμενο μου, δεν ξέρω αν έπρεπε να ήταν ένα συγνώμη; (προς τις επόμενες γενιές και εμένα…) ή μήπως είμαι 16αρης και σας γαμω τα λύκεια… (εκ του Σαββόπουλου πάντα. ..)
Ιστορίες του τραμ… ιστορίες καθημερινές που συνάμα λένε πολλά… μια κοριτσοπαρέα σαν τα κρύα τα νερά, βγαλμένα λες από πίνακα που δείχνει την ανεμελιά και μια γιορτή θεών… ή μήπως είναι βιαστική αυτή η ματιά;
Κορίτσια της πρώτης νιότης λίγο πριν γίνουν “δεσποινίδες”, πολύ πριν τη γυναίκα, με το άβγαλτο μεν αλλά όχι αθώο παιδικό βλέμμα αυτό που η εφηβεία με τόση σιγουριά θέλει να τα ξέρει όλα και να τα αμφισβητεί όλα.
Μήπως τελικά έτσι είναι μήπως τα ξέρουν όλα;
Θα έλεγε κανείς ότι μόνο γέλια θα πρέπει να έχουν όχι προβλήματα, δεν έχουν το άγχος να πληρώσουν το νοίκι, το νερό το τηλέφωνο…
Όλα λυμένα ; Όλα;
Η πιο σοβαρή της παρέας έβγαζε με γκρίνια το παράπονο της σαν να τιτιβίζει θηλυκό παπαγαλάκι στο αρσενικό… έστω και αν η αλήθεια είναι ότι στα πουλιά κελαηδάει λιγότερο από το αρσενικό. Συννέφιασα και εγώ μαζί τους… σας το ομόλογώ με πήγαν λίγο πριν τα 20 χρόνια πίσω… τότε έδινα εγώ πανελλήνιες… αν θέλετε πιο συγκεκριμένα πάνε 17 χρόνια… Συννέφιασα όσο σκεφτόμουν τι έκανα από τότε που ήθελα να αλλάξει το σύστημα που υφίσταται ακόμα…
Έστω με παραλλαγές , η κοπέλα έβγαζε το παράπονο της ,δεν είχε στο σπίτι κάποιον να πει παπαγαλία το μάθημα της ιστορίας… ο πατέρας της ήθελε να της λέει και τι θα σήμαινε το καθετί… εκείνη ήθελε απλά να πει αυτό που έμαθε νερό, απέξω και μπορεί να έπαιρνε και 20 για να ξεμπερδέψει και να προχωρήσει και ας το ξέχναγε μετά…
Ένα καθαρό βλέμμα του πατέρα που θέλει γνώσεις για τη κόρη του και η ανάγκη της δεύτερης για βαθμούς…
Τι είδους εξετάσεις είναι αυτές που μηδενίζει το πουλί που δεν ξέρει να τρέχει, το ψάρι που δεν ξέρει να πετάει και το λιοντάρι που δεν έμαθε πότε του να κολυμπάει…
Το κορίτσι διαμαρτυρόταν και για το γεγονός ότι αν δεν περνούσε Αθήνα δεν μπορούσε να πάει οπουδήποτε αλλού… σε αυτό είχε μεγάλο δίκιο φυσικά…
Εξετάσεις ζωής, πάνω στην εφηβεία, με μόνη προετοιμασία την αποστήθιση τη στείρα είναι σαν να μαθαίνεις απέξω τι χρειάζεται ένα χωράφι να πηγαίνεις από πάνω του και να λες θες αυτό,το ένα το άλλο, χωρίς να γεμίσουν τα χέρια σου ουλές από τη τσάπα… χωρίς να γεμίσουν τα νύχια σου με χώμα επειδή έσκαψες για να φυτέψεις… Χωρίς να φτάσεις να παρακάλεσεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου το θεό και τη βροχή να πέσει ή να σταματήσει όταν πρέπει…
Ανήκω στους ενόχους, σε αυτούς που δεν έκαναν τίποτα από τότε που τελείωσαν τις εξετάσεις. Είμαι ένοχος γιατί παρότι προσπάθησα να ξαναδώσω, μετά ξέχασα τα υπόλοιπα… ανήκω όμως και σε αυτούς που πάντα γύρευε μια άλλη ουσία, αυτή που δεν θα δώσει ένα κομμάτι χαρτί να σε κατατάξει στους μορφωμένους απαίδευτους. Σε αυτούς που κρέμασαν ένα πτυχίο στον τοίχο για να ξεχάσουν ότι είναι άνθρωποι, σε αυτούς που νομίζουν ότι θα πάψουν να μελετάνε για τη δουλειά τους. .. γράφω με τύψεις όταν είχε δώσει η δικιά μου γενιά “αγώνες” με καταλήψεις μας είπαν τεμπέληδες, είπαν ότι θέλουμε να χάσουμε μάθημα… ότι οι γονείς πλήρωναν τσάμπα τα φροντιστήρια και ο Ευαγγελάτος κουνούσε το χέρι σαν παρουσιαστής και κατηγορούσε. Τόσο όσο χρειάζεται κάθε δημοσιογράφος για να φέρει τον κοινωνικό αυτοματισμό σε λειτουργία… ότι βλέπουμε τόσο έντονα αυτά τα χρόνια. ..
Συγνώμη στα παιδιά που δίνουν τώρα, συγνώμη στα παιδιά που έδωσαν μέχρι τώρα συγνώμη στην ίδια μας την ύπαρξη…
Αλλά μια κουβέντα για να κλείσω η ζωή σας δεν κρίνεται τώρα μόνο και όχι μόνο από αυτές τις εξετάσεις, βρείτε τι αγαπάτε και σκάψτε με τα νύχια σας το σκληρό χώμα μέχρι να το πετύχετε. Ίσως τα όνειρα σας να ξεκινάνε μετά. .. δεν λέω ότι είμαστε όλοι ίδιες περιπτώσεις απλά λέω… η μάλλον θα κλείσω με ένα απλό παράδειγμα 3 εκ των κορυφαίων ζωγράφων…
Πικάσο, Βαν Γκοχ, Νταλί αν δεν το ξέρετε… όχι δεν έχουν πτυχίο… πολέμησαν όμως γι’αυτό που αγάπησαν ,δούλεψαν πάρα μα πάρα πολύ… Καλη επιτυχία σε όλους ,αλλά τα όνειρα ξεκινάνε όταν τα κυνηγήσετε και όχι με ένα κομάτι χαρτί στο τοίχο!!!!!!!!
