Όταν η ποίηση αποτυπώνεται στην συνείδηση ενός καμένου δένδρου

Όταν η ποίηση αποτυπώνεται στην συνείδηση ενός καμένου δένδρου,
τότε ο δημιουργός γλυπτών έργων ΣΠΥΡΟΣ ΝΤΑΣΙΩΤΗΣ, έχει κάθε λόγο να περιγράφει την πορεία κάθε ψυχής

Δέος, συγκίνηση, γαλήνη …αυτά ήσαν τα έντονα συναισθήματα, που μας πήραν μαζί τους, στην έκθεση γλυπτικής και ζωγραφικής του Σπύρου Ντασιώτη, την Κυριακή 3/11, την τελευταία μέρα που είχαμε την ευκαιρία να φιλοξενηθούμε.
Όλα του τα έργα, από καμένους κορμούς δένδρων, στο δάσος της Πάρνηθας, όταν η πυρκαγιά χωρίς έλεος θα στερούσε το οξυγόνο για πολλά μελλοντικά χρόνια.

Κάπου εκεί ήταν το παλιό Σανατόριο της Πάρνηθας . Ο καλλιτέχνης σε αυτόν τον φυσικό χώρο διάλεξε να δημιουργήσει… εκεί που έμελλε να συναντηθεί με τις ψυχές που έφυγαν από την τότε επάρατη νόσο .
Με τα δεξιότεχνα και αγαπημένα χέρια του, έδωσε στις ψυχές την αιώνια ζωή, αποτυπώνοντας στην κάθε μια, την μορφή του πόνου, της απελπισίας, της αιωρούμενης ενέργειας που του ζητούσαν να φροντίσει στο πέρασμα των χρόνων να μην θανατωθούν ακόμα μια φορά από την λήθη.
Είναι σμιλεμένες και φροντισμένες με εξαιρετική λεπτότητα σαν να επρόκειτο για ανθρώπινα σώματα χωρίς ίχνος αίματος … μόνο η έκφραση προδίδει την αλήθεια

Αυτή η τέχνη έχει όλα τα γνωρίσματα της ευγένειας: το αβίαστα συγκρατημένο, το αυτονόητα επιτακτικό, την ιλαρή αξιοπρέπεια, την απόσταση , την εσωτερική αυτάρκεια και αταραξία, την ανωτερότητα σε κάθε κύτταρο θνήσκο.
Στην έκθεση αντανακλά η βαθύτερη σκέψη, και η ψυχική παρόρμηση με τρόπο λυτρωτικό και θεραπευτικό.
Σε προηγούμενο αφιέρωμα ο Σπυρίδων Ντασιώτης γράφει :
«Είναι πεποίθηση μου ότι το δέντρο έχει συνείδηση… τη συνείδηση του δέντρου… Την ώρα της μετάβασης , (όταν η προηγούμενη ζωή του έχει κάνει τον κύκλο της) υπάρχει η επικοινωνία της συνείδησης του δέντρου με αυτή του ανθρώπου»
Η εικαστική του παρουσίαση, μέσα από ανάλογες θεματολογίες, ρίχνουν ένα αλλιώτικο φως με χρώματα που θα έλεγε κανείς ότι είναι μια προέκταση της ευαισθησίας του.

Για αρκετά λεπτά μούδιασε το βλέμμα μου στον πίνακα ζωγραφικής με τίτλο «Εφιάλτης». Απεικόνιζε μια γυναίκα σε προχωρημένη εγκυμοσύνη , σε όρθια θέση καθώς το έμβρυο έπεφτε με το κεφάλι του προς τα κάτω. Τον ρώτησα γιατί έβαλε αυτόν τον τίτλο… δεν θα σας πω την απάντηση του. Θα πω μόνο πως είναι η πρώτη φορά που ένας άνδρας διαχειρίζεται την πολυμιλημένη «ενσυναίσθηση» στην κυριολεξία χωρίς λόγια.
Στα γλυπτά έργα του Σπυρίδωνα, δεν χωρά καμιά κριτική ή εκτίμηση από όλους εμάς που απέχουμε μακράν της υπέρτατης αλήθειας.
Δεν υπάρχει ‘’ μου αρέσει ‘’ ή είναι ‘’ τέλειο ‘’ μπορούμε να γίνουμε συνταξιδιώτες του μόνο όταν νιώθουμε. Αν λοιπόν νιώσατε κι εσείς το βουβό σπαρακτικό κλάμα, ή την κραυγή της τελευταίας αίσθησης μιας ψυχής που παλεύει να ζήσει ή να πετάξει εκεί που ο καθένας μας φαντάζεται …. Τότε Ναι !!! υπάρχει ελπίδα ! έρχεται από το θλιμμένο βλέμμα του καλλιτέχνη που με τον χρόνο έχει ταυτιστεί με το αληθινό νόημα της ζωής και του θανάτου …

Λίγα λόγια γνωριμίας από τον δημιουργό

Ο Σπυρίδων Ντασιώτης γεννήθηκε το 1967 στην πρασιά Ευρυτανίας, μεγάλωσε στην Αλίαρτο Βοιωτίας και τον σημάδεψε καλλιτεχνικά η Βολισσός της Χίου, όπου εκεί είναι η αφετηρία της ενασχόλησης του με την γλυπτική που είναι το πάθος του μαζί με την ποίηση. Η τέχνη του είναι ανθρωποκεντρική . Στο επίκεντρό της είναι ο άνθρωπος, οι αγωνίες και τα πάθη του στο φυσικό περιβάλλον… Έργα του βρίσκονται σε δημόσιους και ιδιωτικούς Χώρους.