Τ’ αγέρι του Αυγούστου

Το δυνατό νυκτερινό αυγουστιάτικο αεράκι
ραπίζει ελαφρά τα μάγουλα,
δίχως σταματημό.
Μα εγώ χαϊδεύω νοσταλγικά τις χορδές.

Η καταφυγή μου
μέσα από τη θέλξη,
τη σαγήνη,
το επιμελώδημα
της μοναχικής μου κιθάρας
σε ρυθμούς εντροπικούς.

Κάθε νότα,
κάθε ακόρντο,
κάθε παύση,
στιγμές μέσα σε στιγμές,
ατελείωτες ψηφίδες
του φαντασιακού νοός
στο επέκεινα της υπάρξεως.

Δημήτρης Ρωμανός