Έχω …μια σκάλα με γλάστρες μπουγαρίνι
περήφανο το πρώτο & το ύστερο σκαλί

Έχω …το κάθε σούρουπο να μου θυμίζει
της ζωής τις αναλαμπές πριν προλάβω
να πλήξω από τα μονότονα μοτίβα

Έχω … το μαξιλάρι να συγκρατεί
τα όνειρα της νύχτας πριν ο ήλιος
της αυγής τ’ασπρίσει στο πρώτο φιλί του

Έχω… ένα συρτάρι αντιφωνίες που
όλες επιβάλλουν… το πρέπον

Έχω…ένα καθρέπτη να τονίζει
τις μυημένες & αμύητες γκριμάτσες μου

Έχω …μια φωτογραφία μνήμης όμηρος
για χρόνια με πληρωμένα τα ρήτρα

Έχω…και λίγο χώμα να φυτεύω την
ελπίδα να ανθίσει σαν με διαψεύδει
κάθε νεοσύστατη Άνοιξη

Κι όμως πόσο λίγα κατάφερα

Όλοι μου ζητούν όσα δεν έχω

Το μόνο που μπορώ πια να χαρίσω…
είναι της τιμής το τίμημα

Ποιος τάχα θα τ’ αντέξει ?

~Αγάθη Ρεβύθη~