Στο πολιτισμένο πίνακα, μια “φάλτσα πινελιά”

(Δύο κουβέντες τις καθημερινότητας…)

Ανοίγει η πόρτα και δεν ξέρεις τι θα δείς, αυτή τη φορά ήταν μια οικογένεια Ρομα και σε απόσταση δύο τρία διαφορετικά άτομα. Ένας νεαρός που κρατούσε τη μπάλα του μπάσκετ, πόσα όνειρα πέρασαν από το μυαλό μου εκείνη την ώρα. Το όνειρο της εφηβείας έγινε άπιαστο δεν έφτασαν οι ατελείωτες ώρες στα γήπεδα… Δεν είναι όμως αυτό το θέμα τώρα, θα μου πεις ποιο είναι;
Έβλεπα τους κατσίβελους όπως θα έλεγε και ο Λουντέμης άλλη κουλτούρα, άλλη ζωή, άλλος Θεός;
Δεν ξέρω ήμουν παρατηρητής όπως μπορεί να είμαστε όλοι μας κάθε μέρα. Το αγόρι το μικρό ήταν όρθιο επάνω στο κάθισμα ήταν δεν ήταν 3 με 4, μόνο του με τη μάνα απέναντι να κρατεί ένα μωρό κορίτσι και να του δίνει ένα κομάτι ψωμί. Δίπλα ένα κοριτσάκι γύρω στα 6 πάνω κάτω…
Σκεφτόμουν την αντίθεση πως θα ήταν μια μάνα άλλη που να λέμε και του στραβού το δίκιο παιδί ήταν και αυτή. .. ήταν δεν ήταν 25…
Θα μου πεις τι ψάχνω από όλο αυτό;
Έβλεπα ένα παιδί που μόνο του έκανε τον ταρζαν χωρίς επιτήρηση και όλο το βαγόνι είχε γίνει παιχνίδι για κείνο…
Η μόνη του σωτηρία ήταν το ένστικτο του και το αίσθημα αυτοσυντήρησης, ναι υπήρχα εγώ σαν “φυσιολογικός” σκεφτόμουν αν θα το προσέξει κανείς και εκείνο κρατούσε ισορροπίες μόνο του… Αν κάτι πάντα προσέχω σε αυτούς τους ανθρώπους είναι πως ζούνε στο τώρα…
Εγώ και όχι μόνο αποροφημένος στο αύριο… στις εκδηλώσεις που πρέπει να κάνω για το βιβλίο στους πίνακες που θα γίνουν, στο σαιτ και τις απαιτήσεις του…
Το μόνο τώρα που είχα είναι ότι έγινα παρατηρητής σε μια “διαφορετική” οικογένεια ότι έβλεπα τους ανθρώπους γύρο μου και τα βλέμματα. Στη κυρία που μάλλον σκεφτόταν τη φαγητό θα φτιάξει για να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Στη κυρία που έδινε μάχη με το χρόνο και τη νεότητα και μέσα σε όλο αυτό το πολιτισμένο πίνακα μια “φάλτσα πινελιά”.
Που δεν την ένοιαζε το αύριο, αν θα έχουν να φάνε, αν θα έχουν να πιουν ίσως και το που θα κοιμηθούν. Όλη τους η ζωή μια ασυμφωνία του πολιτισμού, πόσο εύκολο είναι γιαυτούς πχ να κλέψουν αλλά και για να κλέψουν δεν είναι ότι το σκέφτεται βάση λογικής αυτό έμαθαν. Όλη τους η ζωή σαν το πιτσιρικά που πρέπει από τα 3 να μείνει όρθιος στο τραμ αλλά όυτος ή άλλος όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι…
Σκεφτόμουν πως στην ίδια χώρα τόσες διαφορετικές κουλτούρες… Σκεφτόμουν εμένα λίγο πριν φτάσω Μικρολίμανο ένα ποτό με θέα από το Καταφύγιο να λήξει η ένταση της ημέρας…
Και μια κουβέντα με το Κώστα η απορία απλή τελικά απλή εμείς ζούμε τη στιγμή ή απλά είμαστε παρατηρητές… Η απάντηση αφοπλιστική: Γιατί όταν παρατηρείς δεν ζεις;
Τελικά τι είμαστε παρατηρητές ή όντα που ζούμε στο τώρα; ή μήπως ξεχάσαμε το τώρα για το αύριο; τα όνειρα γίνανε παγίδες η εξακολουθούν να είναι τα οχήματα για το καθημερινό παράδεισο;
Σας αφήνω με απορίες και συνεχίζω τη κουβέντα βλέποντας τη θέα από το παράθυρο θυμίζει νησί το Μικρολίμανο. Οι διακοπές μου λείπουν η ψάχνω το διαφορετικό μέσα στη πόλη… Εύχομαι ο καθένας να έχει το δικό του παράδεισο μέσα σε αυτή τη πόλη!!!!!!!

Γράφει ο δυσλεκτικός συντάκτης Mike

(Θα βρείτε ορθογραφικά λάθοι… Γιαυτό το διευκρινίζω ότι είμαι δυσλεκτικός…)