Για να έρθουμε όμως στο σήμερα και τον Τζακ Κέρουακ με τα δικά του χαϊκού ” λουλούδια, στραβά στοχεύουν, στον ευθύ θάνατο”
Ανακαλύπτουμε τότε ότι η σχέση του λογοτέχνη με την εποχή του τείνει να είναι βιωματική. Η φύση διαθλάται μέσα από ποικίλες οπτικές γωνίες στο λογοτεχνικό κείμενο. Ιδιαίτερα στην ποίηση, το πολλαπλό είδωλο της φύσης, εμφανίζεται να επιδρά καταλυτικά στα δρώμενα:.”…κι από το πέλαο, που πατεί χωρίς να το σουφρώνει κυπαρισσένιο αναέρια τ’ ανάστημα σηκώνει κι ανεί τσ’ αγκάλες μ’ έρωτα και με
ταπεινοσύνη κι έδειξε πάσαν ομορφιά και πάσαν καλοσύνη”
(Από τον Κρητικό του Διονυσίου Σολωμού).
Οι ποιητές της γενιάς του 1880, θα εξυμνήσουν την φύση, με τις λεπτομερείς αναφορές τους στην μαγεία και την εναλλαγή του φυσικού κόσμου, ανακηρύσσοντας την φύση “ως εκφραστή του ανέκφραστου” με τρόπο ήσυχο και λιτό, αλλά και με μια “ειδυλλιακή αφέλεια “.
Η επόμενη γενιά του 1910 με άξιους αντιπροσώπους όπως ο Άγγελος Σικελιανός, ο Κωνσταντίνος Καβάφης, ο Καρυωτάκης, ο Καζαντζάκης και ο Βάρναλης, για να αναφερθούμε στους πιο γνωστούς, ερμήνευσαν και οραματίστηκαν μία υπέρβαση κοινωνικού και πολιτικού προβληματισμού που όμως δεν ξεχνά τις αναφορές στη φύση και το περιβάλλον.
“Στο δώμα, απάνω στο βουνό, έτοιμος είν’ ο δείπνος.
Γλυκό είναι του λαδιού το φως σαν το γλυκό καρπό του,
θροφή στα μάτια, με γλαυκή
στο χάλκωμα, τη ρίζα…
(Αγγ. Σικελιανός, δείπνος)
Η φύση σαν σύμβολο της ζωής του ανθρώπου, εκφράζεται και στην ποίηση της γενιάς του 1920
“Άσε τότε το κύμα όπου θέλει να σπάζει, άσε τις ζάλες που σέρνουν τυφλά την καρδιά,
κι αν τριγύρω βογγά κι αν ψηλά συνεφιάζει, κάπου ο ήλιος σε κάποιο γιαλό θα γελά”
(Κων.Χατζοπουλος, Απλοί τρόποι).
Αμέτρητες οι αναφορές στη φύση και στις υπόλοιπες ποιητικές γενιές καθώς και στην Μεταπολεμική και την σύγχρονη.
Αλλά κάπου εδώ θα πρέπει να σας αφήσω με τα υπέροχα λόγια της εξαιρετικής μας ποιήτριας Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ
“…ο αέρας ύφασμα με τέλεια εφαρμογή, η μυρωδιά του γιασεμιού,λες κι ήταν προσωπικό μου χάρισμα
λες και με αφορούσε και μένα η ωραιότητα”.

( Ηφύση έχει την πιο ωραία μνήμη).

Οι ώρες

Είναι κάτι ώρες που λυγάς
κι αποπλανιέσαι
στου άνυδρου παρελθόντος τις σιωπές.
Είναι στιγμές που πέφτεις,
μα κρατιέσαι
στη κουπαστή της θύμησης
που σάλπαρε στο χθές.
Κι άλλες φορές
τολμάς κι αναρωτιέσαι
τι έφταιξε κι ο ίσκιος σου
ξεθώριασε στις θλίψης
τις αυλές…
Α.Α. (22-8-12)

Αγγελική Αγγελοπούλου