Ένας ποιητής αντιμετωπίζει ότι αισθάνεται σαν κοινωνός μίας ιδέας, μιας σκέψης, ενός συναισθήματος, όπως ακριβώς”ένας ζωγράφος αντιμετωπίζει ότι βλέπει σαν να είναι εκεί αποκλειστικά για την δική του χρήση και ευχαρίστηση (Lucien Freud, Βρετανός ζωγράφος).” Ο ζωγράφος έχει το σύμπαν στο μυαλό του και τα χέρια του”(Λεονάρντο Ντα Βίντσι), όπως ο ποιητής κρατάει τα κλειδιά της εσωτερικής συγκίνησης και του στοχασμού. Επιθυμία και των δύο είναι να διατηρήσουν την δική τους υπόσταση.Οι καλές τέχνες, παρουσιάζονται συχνά συνυφασμένες σε έναν οπτικοποιημένο διάλογο, διατηρώντας ταυτόχρονα την πρωτοτυπία και την ταυτότητα τους. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Γιάννης Ψυχοπαιδης “η ροή της ποίησης και αυτή της ζωγραφικής είναι σαν δύο ανυπότακτα ποτάμια που τρέχουν παράλληλα. Όταν η ζωγραφική συνομιλεί με την ποίηση, δεν υποτάσσεται σ’ αυτήν.Διατρέχει μαζί μ’ αυτήν και παράλληλα μ’ αυτήν, σε διαφορετικές διαδρομές, έναν κοινό εκφραστικό τόπο με κοινούς στόχους, έχοντας το βλέμμα στραμμένο η μία στην άλλη.”Πρόκειται για την βαθύτερη αισθητική εμπειρία που αλληλοσυμπληρώνεται και εμπλουτίζεται συνέχεια στα μάτια του αναγνώστη – θεατή.Ζωγραφική και ποίηση είναι δύο μορφές “γλώσσας” μέσα από τίς οποίες η ψυχή του καλλιτέχνη εκφράζει τα οράματα της.

Ποιητική σπουδή στον πίνακα του Γκουστάβ Κλιμτ “Νεαρή Παρθένα”. Μάτια και χέρια πλέχτηκαν αναίμακτα, σ’ έναν χορό του πάθους των καιρών. Ο νους, ο τα πάντα ορών και καθαιρών και η μορφή αυτή, το “χάρμα οφθαλμών”, συνταίριαξαν, ταράζοντας συθέμελα, ιδέες, πράξεις, βλέμματα αγέρωχα. Άνθη και αισθήματα σκέπασαν τις νεφέλες.Φυλοροούν, σαν ανοιξιάτικες γαζίες οι κοπέλες. Στόματα, σώματα και στεναγμοί πνιγμένοι, στην άκρη της Ζωής, τι να τις περιμένει! Χαρές και Λύπες δυο κουβάριακαι η Αγάπη αλαφροι’σκιωτη, βουβή και λυπημένη…

Αγγελική Αγγελοπούλου