Έλεγες πως θα ‘ρθεις, κι εγώ σε περίμενα στην πόρτα του στόματος μου …
Μύριζε αγιόκλιμα και θυμάρι μαζί και σε ‘βλεπα να μαζεύεις τα άνθη και να πλέκεις στεφάνια τις ώρες…
Η εποχή μαραινόταν μαζί με τα λουλουδια της και γινόταν όλο και πιο λίγη…
Σε περίμενα… κι όσο περνούσαν οι ώρες τόσο πιο πολύ σ’ αναζητούσα στο χρόνο που πέρασε, στα λεπτά που δεν ήρθαν…
Στέκομαι ακόμα στην πόρτα του στόματος μου…. Αν μπω μεσα με καταπίνω….Αν βγω έξω με αποκληρώνω….
Η εποχή θα λάβει τέλος και θα ρθουν τα φθινόπωρα , γιατί ο έρωτας δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα φύλλο που έπεσε απροσδόκητα στην αυλή μου…
Εγώ, θα καρτερώ στην πόρτα τον άνεμο να φυσήξει…
μ@ρθ@_ πλην εποχής