You are currently viewing Ο Νεκρός Χριστός (1480) Andrea Mantegna  της Χριστιάνας Οικονόμου

Ο Νεκρός Χριστός (1480) Andrea Mantegna της Χριστιάνας Οικονόμου

Ο Νεκρός Χριστός (1480)
Andrea Mantegna
Ελαιογραφία, 81επί 68 εκ.
Μπρέρα, Μιλάνο

 

Θέμα του έργου είναι η απόθεση του νεκρού σώματος του Ιησού μετά την αποκαθήλωση σε μια μαρμάρινη πλάκα, όπου κείται μέχρι να το αλείψουν με μύρο ο Νικόδημος και ο Ιωσήφ της Αριμαθαίας. Το λείψανο θρηνούν ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, η Θεοτόκος και μία μορφή , της οποίας αποτυπώνεται μόνο ένα τμήμα του προσώπου και οι ιστορικοί της τέχνης ταυτίζουν με τη Μαρία Μαγδαληνή , συνδέοντάς τη με το δοχείο του μύρου στα δεξιά του Ιησού , των οποίων η σχετικά πιο πρόχειρη απεικόνιση, οδηγεί τους Ιστορικούς της Τέχνης να πιστέψουν ότι ενδεχομένως πρόκειται για μεταγενέστερες προσθήκες.
Η καλλιτεχνική ιδιοτυπία και ο πρωτοποριακός χαρακτήρας του έργου έγκειται στην απεικόνιση του άψυχου σώματος του Ιησού, που για πρώτη φορά στην ιστορία της αναγεννησιακής τέχνης, παρουσιάζεται σε τόσο μεγάλη κλίμακα με τη χρήση της προοπτικής βράχυνσης ή παρέκκλισης, καταλαμβάνοντας έτσι το μεγαλύτερο χώρο της σύνθεσης. Το κεφάλι και ο κορμός , ενώ θα έπρεπε , σύμφωνα με τις αρχές της προοπτικής, να μικραίνουν καθώς το μάτι του θεατή απομακρύνεται από τον πίνακα, στο έργο του Mantegna μεγεθύνονται δυσανάλογα προς τα κάτω άκρα, με αποτέλεσμα το βλέμμα να αιχμαλωτίζεται απευθείας από το πάσχον πρόσωπο. Η απόδοση του νεκρού κορμιού του Χριστού πραγματοποιείται με ανατομική ακρίβεια της μυολογίας , των χαρακτηριστικών της θωρακικής κοιλότητας και της κοιλιακής χώρας, ενώ η αδρή απεικόνιση των γραμμών στο πρόσωπό του σε συνδυασμό με τον τονισμό των στιγμάτων στα άνω και κάτω άκρα, αποτελούν αισθητικά έναν ύμνο του πάθους της Ανθρώπινης φύσης, στο ρεαλιστικό καμβά που επέλεξε ο δημιουργός. Η λεπτομερής εργασία είναι έκδηλη τόσο στην απεικόνιση των αυλακιών στα πρόσωπα της Θεοτόκου και του Ιωάννη, όσο και στις πτυχώσεις του σαβάνου. Δεν πρέπει όμως να επικεντρωθούμε στις τεχνικές λεπτομέρειες και να μας διαφύγει η εκφραστική δύναμη του έργου. Οι πληγές, τα στίγματα του Ιησού, που είναι ορατά από ψηλά, το βάρος του άνω μέρος του κορμού που επιτυγχάνεται από τη χρήση της προοπτικής βράχυνσης και το ελαφρώς γερμένο κεφάλι του νεκρού Ιησού, αποτελούν, μεν δείγματα των εξαιρετικών ικανοτήτων του Mantegna,παράλληλα όμως, εκπέμπουν μια τρομερή αίσθηση θανάτου, που φυσικά είναι αναπόφευκτος για όλους μας. Όμως η σύνθεση του Mantegna, δείχνει να μας υπενθυμίζει την αναπόδραστη ειμαρμένη όλων μας, το θάνατο, αποκλείοντας ωστόσο κάθε ελπίδα Ανάστασης.
Χριστιάνα Οικονόμου, Απόφοιτος του Τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης του ΕΚΠΑ, Mphil in Theatrical Studies.

Αφήστε μια απάντηση