«Όταν εισέρχεται κανείς στους μαγνητικά ζωγραφισμένους κόσμους της Όπυς Ζούνη, αντιλαμβάνεται αμέσως την υπέρβαση που έχει συντελεστεί. Την υπέρβαση μιας καλλιτεχνικής ιδιοφυΐας που εισήγαγε πρωτοπορίες και που άφησε, με την αυθεντικότητα της, μια πολύτιμη παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές, κατακτώντας μια ξεχωριστή κορυφή, στον εγχώριο και διεθνή εικαστικό μας χάρτη. Ο καλλιτέχνης δεν μπορεί παρά να είναι αυθεντικός και να αποτυπώνει την αλήθεια του, είχε δηλώσει σε μια συνέντευξη της η ίδια, και αυτό το ίδιο, για τους ανθρώπους της εξέλιξης, ανοίγει δρόμους στο πιο καθάριο φως.

Βαθιά πνευματική, πηγαία δημιουργική και εφευρετική, η Όπυ Ζούνη, από τα πρώτα ξεκινήματα της καλλιτεχνικής της πορείας μέχρι και το τέλος, βρισκόταν σε μια διαρκή αναζήτηση. Με ρίζες τα βιώματα της και την κλασική της παιδεία που σμιλεύθηκε τόσο από τον αιγυπτιακό, αλλά και από τον ελληνικό πολιτισμό – πτυχές των οποίων μπορεί κανείς να διακρίνει στα έργα της -, η Όπυ Ζούνη, επιδόθηκε κατά την εργασία της, σε ποικίλους τρόπους προσέγγισης και απόδοσης των έργων της, δημιουργώντας όχι μόνο ζωγραφικά έργα, αλλά και γλυπτά, κολάζ, objets trouvées, κατασκευές, video art και εγκαταστάσεις.

Με όρους Τέχνης, θα μπορούσαμε να χωρίσουμε την εργασία της σε τρεις περιόδους: την πρώιμη, την μέση και την ύστερη περίοδο. Κατά την πρώιμη περίοδο, των χρόνων 1959-1969, η καλλιτέχνης κινείται σε μονοπάτια εξπρεσιονιστικής αφήγησης. Κατά τα έτη 1970-1992 (μέση περίοδος) η εικαστική της γραφή σημειώνει καθολική αλλαγή με την ίδια να στρέφεται στον πιο γνώριμο της τόπο, στην γεωμετρική αφαίρεση. Η εισαγωγή καινούριων στοιχείων, όπως είναι το στοιχείο της στατικότητας, των έντονων αντιθέσεων ή η ένταξη των ελεύθερων εξπρεσιονιστικών μοτίβων εντός του περιβάλλοντος της πειθαρχημένης γεωμετρίας, καθώς και το παιχνίδι σαγήνης με την ψευδαίσθηση και την οφθαλμαπάτη, συνιστούν καρπούς της τρίτης και της τελευταίας περιόδου (1993-2008).

Η Όπυ Ζούνη, καθιερώθηκε κυρίως για τα έργα της μέσης και της ύστερης περιόδου και δεν θα ήταν πλεονεξία να εκφράσουμε την διαπίστωση πως το όνομα της είναι, και διαχρονικά θα μένει, συνώνυμο της γεωμετρικής και της οπτικής τέχνης στην Ελλάδα, με τον “χώρο” και τη “φιγούρα” να αποτελούν τους δύο βασικούς πυλώνες επάνω στους οποίους χτίζεται το κάθε της έργο που ανασαίνει μέσα στην δική του “αυτονομία”. Κι ενώ ο χώρος ορίζεται ξεκάθαρος και είναι αρχιτεκτονικά δομημένος, μετρημένος, στην τέλεια γεωμετρία του, η ανθρώπινη φιγούρα απουσιάζει. Στην πραγματικότητα υπονοείται. Φαντάζει οξύμωρο στ’ αλήθεια και αντιφατικό, κι όμως αυτά τα “οικοδομήματα”, που συχνά παραπέμπουν σε αρχαίους ναούς, σε μια άλλη ανάγνωση, ενσωματώνουν τον άνθρωπο, πέρα από την υλική του υπόσταση. Εκτείνονται σε διάσταση πνευματική.

Το ζωηρό, έντονο χρώμα, το ποτισμένο φως, η αρμονική συνύπαρξη και συνδιαλλαγή των χρωματικών διαβαθμίσεων και αντιθέσεων, αλλά και των γεωμετρικών στοιχείων και σχημάτων που υποβάλλονται σε τολμηρές συναντήσεις, ή η ενσωμάτωση στοιχείων που προέρχονται από το φυσικό περιβάλλον (γη, νερό, αέρας, φωτιά) αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματα των έργων της Όπυς Ζούνη. Ακόμα, στοιχεία των έργων της με καθαρά συμβολική αναγωγή, είναι οι πύλες – ανοίγματα, οι κύβοι, οι καθρέφτες κι οι σκάλες και τα ρυθμικά πλακάκια τύπου σκακιέρα.

Στα Όρια της Φαντασίας, είναι λοιπόν ο τίτλος της παρούσης έκθεσης – αφιερώματος που πραγματοποιείται με την αφορμή της συμπλήρωσης των 10 χρόνων απουσίας της σπουδαίας Ελληνίδας εικαστικού (1941-2008). Πόσο πιο κατάλληλος τίτλος για μια ζωγράφο που το πάθος, το συναίσθημα, η λογική και ο προσωπικός της αγώνας για Τέχνη και Ζωή, ξεπερνούσαν πάντοτε τα όρια της Φαντασίας».

• Εγκαίνια: Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου & ώρα 7 μ.μ. 

• Διάρκεια έκθεσης: 5-12 Δεκεμβρίου 2018

*Τη βραδιά των εγκαινίων θα πλαισιώσει ο τενόρος Σταύρος Σαλαμπασόπουλος.