Ο Μιχάλης μου πρότεινε να γράψω τρία λόγια για μένα-πράγμα δύσκολο. Πάντοτε, είναι καλύτερο να μιλούν και να γράφουν οι άλλοι για σένα. Αλήθεια, έχει αξία μια αναφορά σε σπουδές, σε μικρά επιτευγματάκια καλλιτεχνικά και όχι μόνο εν τω μέσω μιας εποχής που καθένας είναι ό, τι δηλώσει; Ίσως ναι. Ίσως όχι.  Σημασία έχει, πιστεύω, κάθε μία αναφορά σε όλα όσα έχει φτιάξει κάποιος στη ζωή του, να παραπέμπει σε στιγμές πάθους, τρέλας, αφοσίωσης, να οδηγεί σε μνήμες σπουδαίες και, έτσι, να συμβολίζει την ίδια του τη ζωή. Εν ολίγοις, λοιπόν, σπούδασα Νομική, χωρίς καμιά καούρα να γίνω δικηγόρος, αλλά ως άξια κόρη μιας οικογένειας που αυτό πίστεψε ως καλύτερο για εμένα. Ασχολήθηκα πριν από τα 18 μου με το όνειρο της ζωή μου, τη δημοσιογραφία-του χρόνου κλείνω σχεδόν δέκα χρόνια κειμένων, συνεντεύξεων, τρεξιμάτων, τζάμπα και πληρωμένης εργασίας, απογοητεύσεων και τεράστιων χαρών. Μικρά και όχι τόσο μικρά περάσματα από ηλεκτρονικά ραδιόφωνα, από δύο μεγάλους εκδοτικούς ομίλους, από free press και από sites, αλλά και από ένα μικρό τηλεοπτικό κανάλι. Πολιτιστικό ρεπορτάζ, κυρίες και κύριοι! Παράλληλα, όλα αυτά τα χρόνια, τραγουδούσα σε μικρότερα και μεγαλύτερα μαγαζιά, ταβέρνες κυρίως, ένεκα ρεπερτορίου λαϊκού και ρεμπέτικου Και συνεχίζω και φέτος σε κέντρο μεγάλο, πλάι σε πανάξιους καλλιτέχνες από τους οποίους δε χορταίνω να μαθαίνω..Στα 21 μου χρόνια, έκλεισα πίσω μου την πόρτα του ζεστού μου πατρικομητρικού σπιτιού εν Μοσχάτω και εγκαταστάθηκα στην πιο αγαπημένη μου, επειδή είναι χιλιοχτυπημένη, γειτονιά της Αθήνας, τα Εξάρχεια. Με έδρα μου το φτηνό γραφείο που αγόρασα από τα ΙΚΕΑ, γράφω, δημιουργώ, σκέφτομαι, χρόνια τώρα, μην παίρνοντας και πολύ στα σοβαρά τον εαυτό μου. Η λογοτεχνία με σκεπάζει ζεστά από όταν ήμουν μικρό κορίτσι, είναι η δική μου Θεία από το Σικάγο και μου κομίζει συνεχώς πανάκριβα δώρα, είτε διαβάζοντάς την, είτε επιχειρώντας να τη δημιουργήσω η ίδια. Τα “18 ντεσιμπέλ” μου (διηγήματα) εκδόθηκαν πριν από 8 χρόνια, το 2015 ανέβηκε το πρώτο μου θεατρικό έργο, “Η Τριανδρία” και μες στο 2019 θα έχω τη χαρά να δω δύο “παιδιά” μου να ανεβαίνουν στο σανίδι. Ένα κείμενο για μεγάλους, ας πούμε, “η Άδεια Παρένθεση” και, ύστερα, ένα κείμενο για μικρούς, ας πούμε, “Η Κατσιρίδα”.