Περπατάς στη παραλία για να χαζέψεις να ξεφύγεις, να σκεφτείς πολλές φορές να ονειρευτείς. Είναι όμορφες οι στιγμές που περνάς δίπλα στη θάλασσα ακόμα και το βράδυ σου αρκεί να φύγει το μάτι και να ηρεμήσεις. Οι ήχοι μόλις λίγο ξεφύγεις από τις βοές των μηχανών και από τα αμάξια, ειδικά αν είναι αργά είναι λίγοι ο θόρυβος της πόλης έχει φύγει και μένει η φύση να κάνει τη δουλειά της. Θα μυρίζει ο τόπος το ιώδιο και την υγρασία, θα ακούς τον ήχο της θάλασσας στο παιχνίδι με τα βράχια και την άμμο. Τα αστέρια και το φεγγάρι παίζουν στον ουρανό και κάνουν τα δικά τους και το πιο όμορφο είναι όταν το χρώμα του φεγγαριού αφήνει άπλετο το φως στη θάλασσα, σαν ένα ασημένιο χαλί.
Όλα ειδυλλιακά λοιπόν; Έχω καθίσει και παρατηρώ το κόσμο γύρω μου πλάθω σενάρια με το μυαλό μου για ζευγάρια ευτυχισμένα μέσα στα σπίτια και την ησυχία τους η καλά κρυμμένα κάπου στις σκιές δίπλα στη θάλασσα. Ο έρωτας έχει ανάγκη τη θάλασσα, υπάρχουν όμως και αυτοί που έχουν ανάγκη ένα παγκάκι και μια γωνία να μείνουν εκεί έχει μείνει καρφωμένο το βλέμμα μου. Διακριτικά πάντα… θυμάμαι μια κουβέντα στην αρχή της κρίσης που είχε πει ένας «καλοβαλμένος» και φρέσκος άνεργος μπήκα σε ένα φαύλο κύκλο, ας πούμε τώρα που είμαι στο δρόμο ότι θέλω να πάω σε μια δουλειά σε μια συνέντευξη, πως ακριβός θα πάω; Μιλάω για το τυπικό του πράγματος να κάνω ένα μπάνιο για να πάω ή να έχω καθαρά ρούχα για να πάω σε μια συνέντευξη;
Πώς μια απλή κουβέντα σου δείχνει αυτά τα τυπικά που έχεις και είναι όπλα για σένα για κάποιον δεν υπάρχουν στο οπλοστάσιο του. Εκείνη την ώρα σκεφτόμουν ποιος θα εμπιστευτεί έναν τέτοιο άνθρωπο να δουλέψει για εκείνον και ας έχει τα προσόντα.
Παρατηρούσα έναν άνθρωπο διαφορετικό όμως αυτή τη φορά, τον έχω ξαναδεί και δείχνει να μην έχει πλήρη διαύγεια. Σκεφτόμουν ποια μπορεί να είναι η ιστορία του πως κατέληξε έτσι; Ίσως να επηρεάστηκα από μια εικόνα που είδα στο τραμ μια μητέρα όχι μικρή σε ηλικία να φροντίζει όσο μπορεί το ανάπηρο παιδί της. Σκεφτόμουν ότι αν αυτή η γυναίκα είναι η μόνη που έχει αυτό το παιδί έχει δικαίωμα να πεθάνει; Ποιος θα ασχοληθεί τότε μαζί του; Δεν θα μιλήσω καν για το κράτος πρόνοιας σε άλλες χώρες ίσως… Σκεφτόμουν το ίδιο γιαυτό τον άνθρωπο που μπορεί να τον βλέπω και κάθε μέρα, σε μια φάση απλής αυτοσυντήρησης. Για όσους αναρωτιούνται ναι η εκκλησιά δίνει ένα πιάτο φαΐ σε όποιον το ζητήσει (από όλη αυτή τη περιουσία δίνει ένα πιάτο φαγητό…) όσο για το κράτος για να πάρει κάποιος το κατώτερο επίδομα (και για να είμαι δίκαιος είναι η μόνη κυβέρνηση που δίνει έστω και αυτό με τη διαφορά ότι πρέπει κάποιος να μένει σε σπίτι…)
Η κατάληξη και το δια ταύτα φροντίστε να μην μείνετε για κάποιο λόγο στο δρόμο, (όχι δεν απέχει τόσα μακριά για κανέναν μας αν αναλογιστούμε και τα τελευταία γεγονότα…). Πολλές οι σκέψεις… πραγματικά πολλές και μόνο μια η λύση ανοίξτε τις αγκαλιές για τους ανθρώπους που είναι πραγματικά μόνοι, που πραγματικά έχουν ανάγκη… Όχι δεν μπορούν να δώσουν όλοι τα πάντα, μπορούμε όμως να δώσουμε αυτό όμως που μας περισσεύει, έστω μια αγκαλιά… Κάποιοι άνθρωποι φύγαν σφιχταγκαλιασμένοι ίσως είναι αυτό που λείπει από αυτή τη χώρα… κρατήστε ανοιχτές τις αγκαλιές σας!!!!!!!!!
