Η πολυπρόσωπη σκηνή της ανόρθωσης του σταυρού του Πέτρου εκτυλίσσεται σε ένα λιτό, σχεδόν γυμνό τοπίο. Στο μέσον της σύνθεσης, σε διαγώνια διάταξη τοποθετείται το όργανο του μαρτυρίου του Αποστόλου Πέτρου, που όπως γνωρίζουμε επέλεξε να σταυρωθεί ανάποδα, με το κεφάλι προς τα κάτω γιατί δεν θεωρούσε τον εαυτό του άξιο να εξομοιωθεί με τον Ιησού Χριστού, ούτε κατά τη στιγμή του θανάτου του. Το Σταυρό προσπαθούν να σηκώσουν έξη άνδρες, ενώ ένας έβδομος σκάβει το λάκκο στον οποίο θα υψώσουν το Σταυρό. Η διαγώνια τοποθέτηση του Σταυρού εξυπηρετεί, τόσο τη σαφή αποτύπωση της θρησκευτικής αφήγησης, όσο και την οργάνωση του εικαστικού χώρου σε ένα ολοκληρωμένο οργανικό σύνολο.

Οι ομάδες προσώπων που αναπτύσσονται γύρω από το Σταυρό, συνδέονται με χαλαρή δομή μεταξύ τους και απεικονίζονται με διαφορετικό βαθμό ψυχικής συμμετοχής στα τεκταινόμενα, ενώ το επιμέρους σύνολο των μορφών που επιχειρούν να ανυψώσουν το Σταυρό προσδίδουν στο έργο μια αίσθηση κυκλικής κίνησης, η οποία σταδιακά φαίνεται ότι συμβάλλει, σαν κεντρομόλος δύναμη στην αρμονική σύζευξη όλων των στοιχείων της σύνθεσης στο μέσον της δημιουργίας και συγχρόνως ο διαγώνιος άξονας που σχηματίζει ο Σταυρός δημιουργεί το στοιχείο του βάθους, καθιστώντας το θεατή ένα ακόμη μετέχον στη δράση πρόσωπο.
Αναμφίβολα, το πιο δυνατό ψυχογραφικό στοιχείο του πίνακα αποτελεί η μελέτη και αποτύπωση της εσωτερικής βίωσης της Ιδέας του θανάτου σε όλα τα απεικονιζόμενα πρόσωπα, ανεξαρτήτως από το βαθμό συμμετοχής τους στο πάθος του Απόστολου Πέτρου και από την κλίμακα της έκφρασης των συναισθηματικών τους εξάρσεων. Οι χειρονομίες, η στάση του σώματος και η γενικότερη κίνηση των αγαλμάτινων, ογκηρών μορφών με την τονισμένη μυολογία του Μιχαήλ- Άγγελου αποδεικνύουν τη συμμετοχή τους στο μαρτύριο του Πέτρου, είτε ως βασανιστές, είτε ως απλοί παρατηρητές τονίζοντας τα διαχρονικά αισθήματα του μέσου ανθρώπου όταν έρχεται αντιμέτωπος με το θάνατο, που συνοψίζονται στο φόβο για το άγνωστο, στη λύπη της ψυχής για τον αποχωρισμό της από το υλικό περιτύλιγμά

της το σώμα και σε άλλες, ακραίες περιπτώσεις στην ανακούφιση από την οδύνη της ύπαρξης. Το βλέμμα του Αποστόλου Πέτρου, όχι μόνο συμπυκνώνει τα αισθήματα σωματικής και ψυχικής οδύνης που κατακλύζουν έναν ετοιμοθάνατο, αλλά συγχρόνως καλεί το θεατή να συμμετάσχει στο μαρτύριό του, κλείνοντας με αυτόν τον τρόπο τον κύκλο του μαρτυρίου του.
Χριστιάνα Οικονόμου. Απόφοιτος του Τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης. Κάτοχος Mphil στις Θεατρικές Σπουδές