Μάριο Μπενεντέτι – Ακόμη (Todavía)
Εξακολουθώ να μην πιστεύω
έρχεσαι δίπλα μου
και η νύχτα είναι μια χούφτα
αστεριών και ευθυμίας
δακτύλων γεύσεις ακούω και βλέπω
το πρόσωπό σου το μεγάλο σου διασκελισμό
τα χέρια σου, και ακόμα
ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω
ότι η επιστροφή σου έχει πολλά
να κάνει με σένα και με μένα
και για ξόρκι το λέω
και για τις αμφιβολίες το τραγουδώ
κανείς ποτέ δεν θα σε αντικαταστήσει
και τα πιο ασήμαντα πράγματα
αλλάζουν σε θεμελιώδεις
επειδή γυρνάς στο σπίτι
ωστόσο εξακολουθώ να
αμφιβάλλω σε αυτήν την τύχη
γιατί ο ουρανός σε έχει
μου φαίνεται φαντασία.
Αλλά έρχεσαι και είναι σίγουρο
και έρχεσαι με το βλέμμα σου
και γι’ αυτό η άφιξή σου
κάνει μαγικό το μέλλον
ακόμη και αν δεν είναι πάντα κατανοητές
οι ενοχές μου και οι καταστροφές μου
αλλά ξέρω ότι στα χέρια σου
ο κόσμος έχει νόημα
και αν φιλήσω με τόλμη
και το μυστήριο των χειλιών σου
δεν θα υπάρχουν αμφιβολίες ή άσχημες γεύσεις
θα σ ‘αγαπώ περισσότερο ακόμη.
ΑΚΟΜΗ ΜΕΤΡΩ
Μέρες τώρα
μετρώ τα λεπτά που
μας χωρίζουν
από εκείνη τη νύχτα που
τα χείλη μου διστακτικά
ακούμπησαν τα
σφιγμένα σου χείλη.
Ακόμη γεύομαι στο
στόμα
τον πόθο,
την ανάγκη
η άνυδρη ζωή μας
να αποκτήσει το
ιερό ποτάμι που
θα ποτίσει τις διψασμένες,
παράκτιες ξέρες.
Μέρες τώρα
μετρώ τις πατημασιές που
έμειναν να θυμίζουν
πως εκείνη τη νύχτα
το σώμα σου ηδονικά
περπάτησε στο
τρεμάμενο μου σώμα.
Ακόμη νιώθω στο
κορμί
τον φόβο,
το βάρος
η επιθυμία μας
να μην γκρεμίσει το
δικό μας φεγγάρι που
φωτίζει τις σκοτεινές,
βραχώδεις κρύπτες.
Μέρες τώρα
συνομιλώ μες στ’ όνειρο
με σένα που γεννήθηκες
από εκείνη τη νύχτα που
σαν ξόρκι αποτυχημένου μάγου
άστραψες μες στα
λυπημένα μου μάτια.
Ακόμα ζυγίζω
στα βλέφαρα
το δάκρυ,
η αλμύρα του οποίου
σε θάλασσες άγνωστες, ή
λησμονημένες
φαίνεται να ξεβράζει
την αγάπη μας
με κύματα αποχωρισμού.
Έλενα Πίνη
Μάριο Μπενεντέτι (1920-2009)
Μία από τις κορυφαίες μορφές στη σύγχρονη Γραμματεία της Ουρουγουάης αλλά και όλης της Λατινικής Αμερικής, ποιητής, συγγραφέας και δημοσιογράφος.
Γεννήθηκε στο Πάσο ντε λος Τόρος (από Ιταλούς μετανάστες) στις 14 Σεπτέμβρη του 1920. Ξεκίνησε ως δημοσιογράφος στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Marcha» από το 1945 μέχρι το κλείσιμό του από τη δικτατορία. Με την νουβέλα του «La tregua» («Η ανακωχή, 1960) κατέκτησε τη διεθνή αναγνώριση και δίδασκε Λατινοαμερικάνικη Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Μοντεβιδέο.
Αμέσως μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα το 1973 εγκατέλειψε τη θέση του στο Πανεπιστήμιο και έφυγε από τη χώρα, μεταβαίνοντας αρχικά στο Μπουένος Αϊρες, κατόπιν στο Περού, στην Ισπανία και την Κούβα, όπου από το 1976 άρχισε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο Κέντρο Λογοτεχνικών Ερευνών, στην« Casa de las Americas» στην Αβάνα.
Έζησε εξόριστος και επέστρεψε στο Μοντιβιδέο το 1983. Στις επτά σχεδόν δεκαετίες η λογοτεχνική του παραγωγή περιλαμβάνει πάνω από 80 τίτλους μυθιστορημάτων, διηγημάτων, ποιημάτων και δοκιμίων, ενώ πολλά από αυτά μεταφράστηκαν σε 18 γλώσσες, όπως το «Ευχαριστώ για τη φωτιά», οι «Άνεμοι της εξορίας» και άλλα. Η διείσδυσή του σε διαφορετικά στρώματα της κοινωνίας της χώρας του καταγράφηκε έντονα στις δημόσιες αναγνώσεις ποιημάτων του όπου επικρατούσε το αδιαχώρητο.
Στα διηγήματά του ο Μπενεντέτι ιχνηλάτησε, με τις ευρηματικές περιγραφές του, τη χαμηλόφωνη γλυκύτητα του Μοντεβιδέο, αλλά και την απελπισία του γραφειοκρατικού κυκεώνα. Στην τελευταία ποιητική συλλογή του, η θεματολογία του περιστρέφεται στα γηρατειά και στην κακοφωνία της διεθνούς πολιτικής. Ο ίδιος, περιπαικτικά χαρακτήριζε την απαισιοδοξία του «πληροφορημένη αισιοδοξία» και διατράνωνε πως τα νιάτα είναι η ελπίδα για το μέλλον. Ο Μπενεντέτι υπήρξε δημοφιλής και αγαπητός μέχρι τέλους.
Τα ερωτικά του ποιήματα, ανάμεσά τους το «Μην Κρατιέσαι», που προτρέπει στη ριψοκίνδυνη ζωή και το «Ας κάνουμε μια συμφωνία», είναι ζωντανοί ύμνοι στα χέρια εκατομμυρίων νέων από τη Λατινική Αμερική που τα ανταλλάσσουν με πάθος στο Διαδίκτυο. Έγραψε περισσότερα από 80 μυθιστορήματα, ποιήματα, νουβέλες και δοκίμια καλύπτοντας μια χρονική περίοδο μεγαλύτερη των 60 χρόνων.
