ΕΝΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΑΝΤΙΟ

Δεν ξέρω ν’ αποχαιρετώ.
Ψέμα.
Ξέρω. Μα δεν θέλω.

Όταν αποχαιρετώ, γεμίζουν
δάκρυα τα μάτια μου.
Αν το θες, μπορείς
να κρυφτείς στις αλμυρές
λίμνες των ματιών μου.
Κάπου κάπου θα
ξεπροβάλλεις στα
βλέφαρά μου
για να βλέπεις για λίγο
ξανά τον έξω κόσμο.

Δεν ξέρω ν’ αποχαιρετώ.
Ψέμα.
Ξέρω. Μα δεν θέλω.

Όταν αποχαιρετώ, γεμίζουν
ρόζους τα χέρια μου.
Αν το θες, μπορείς
να έρχεσαι στις χειραψίες
οικείων ανθρώπων.
Κάπου κάπου θα
ακροβατείς στα
ακροδάχτυλά μου
για να αγγίζω για λίγο
ξανά τον δικό σου κόσμο.

Δεν ξέρω ν’ αποχαιρετώ.
Ψέμα.
Ξέρω. Μα δεν θέλω.

Όταν αποχαιρετώ, γεμίζουν
αγκάθια τα χείλη μου.
Αν το θες, μπορείς
να επιστρέφεις στα φιλιά
νέων αγαπημένων.
Κάπου κάπου θα
ανθίζεις σαν
λουλούδι στα χείλη μου
για να ομορφαίνεις για λίγο
ξανά τον δικό μου κόσμο.