ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Ατομική έκθεση ζωγραφικής
Βίκυ Γεωργιοπούλου – Εις Υγείαν
6 Νοεμβρίου 2018 στις 7:30 μ.μ.
Βίκυ Γεωργιοπούλου: Αμείλικτος Ρεαλισμός Αμείλικτος ρεαλισμός με πολλά σουρεαλιστικά στοιχεία και συμβολισμούς: αυτή είναι η ζωγραφική της Βίκυς Γεωργιοπούλου. Μια ζωγραφική βιωματική όπου πρώτο ρόλο δεν παίζουν τα μορφοπλαστικά στοιχεία αλλά το θέμα και η ψυχολογία της καλλιτέχνιδας. Η ζωγράφος δεν φοβάται να μιλήσει για την αλήθεια της και την αλήθεια της εποχής όσο σκληρή κι αν είναι. Γιατροί, ψυχιατρεία, νοσοκομεία, χάπια, ιατρικά προβλήματα και ψυχικά τραύματα παρελαύνουν στους καμβάδες της και μας φέρνουν σε επαφή με πολλά δικά μας βιώματα που πιθανά να προσπαθούμε να απωθήσουμε. Η Βίκυ Γεωργιοπούλου έχει ασχοληθεί με την τρίτη ηλικία, την φθορά και τον φόβο του θανάτου και στο παρελθόν. Τώρα επανέρχεται αποτυπώνοντάς τα κυρίως με αφορμή τις γενιές των παππούδων και των γονιών της. Τα πρώτα έργα της σειράς ήταν η“Τομή Ι” και η “Τομή ΙΙ”. Στα συγκεκριμένα έργα το τελάρο σταματά να προσφέρεται σαν φανταστική επιφάνεια και γίνεται ο χώρος όπου παράγεται η πράξη όπως στα έργα του Φοντάνα. Οι τομές είναι πραγματικές, το τελάρο έχει κοπεί με νυστέρι και πάνω του υπάρχει το νήμα για το ράψιμο που έχει πραγματοποιηθεί με πραγματική βελόνα. Πρόκειται άραγε για τις ανοιχτές πληγές στην ψυχή μας; Οι ήρωες της Βίκυς Γεωργιοπούλου νοσούν και μοιάζουν να έχουν την ψυχοσύνθεση του θύματος. Αισθάνονται ότι υπάρχει λόγος για τον πόνο και την μιζέρια τους και αποφεύγουν την προσωπική υπευθυνότητα. Νιώθουν ότι η ζωή δεν τους έχει φερθεί δίκαια και υποφέρουν από αρνητικές σκέψεις χωρίς να ξέρουν πως να αντιμετωπίσουν την κατάστασή τους. Ανίσχυροι, ζουν το προσωπικό τους δράμα. Η αντίδρασή τους στον τραυματικό πόνο δεν είναι υγιής και είναι ευάλωτοι σε οδυνηρά συναισθήματα. Σε αντίθεση με την ίδια που βλέπει τις πληγές της, τις εκφράζει και τολμάει να τις αντιμετωπίσει βάζοντας το μαχαίρι στο κόκαλο. Ορισμένα έργα της ζωγράφου πολλές φορές προκύπτουν με αφορμή κάποιο άλλο έργο. Αναφορές στον Κλιμπτ και στον Ντυμπυφέ ενσωματώντονται με φυσικό τρόπο στις δημιουργίες της. Άλλες αναφορές είναι η φλαμανδική τέχνη, η τέχνη των έγκλειστων στα ψυχιατρεία, ο Χερστ με τις νεκροκεφαλές του, ο Καραβάτζιο με το γνωστό έργο του “Άπιστος Θωμάς”. Συγκεκριμένα, στο έργο “Οικογενειακή Υπόθεση”, η ζωγράφος έχει πάρει την θέση του Άπιστου Θωμά, η μητέρα της εκείνη του Χριστού και ο αδερφός της και ο πατέρας της είναι οι μαθητές – θεατές. Παραμένει άραγε “άπιστη” επειδή δεν την πείθουν οι πληγές της μητέρας της ακόμα και αν γνωρίζει ότι είναι πραγματικές; Αξίζει επίσης να σταθούμε στο δίπτυχό της “Φόβοι” και “Φτερουγίσματα” που δεν είναι παρά οι δύο αντίθετες πλευρές της προσωπικότητάς της. Στα δύο αυτά έργα ξεδιπλώνεται ο φόβος της του θανάτου και η ταυτόχρονη αγάπη της για την ζωή, η κόλαση και ο παράδεισός της. Οι νεκροκεφαλές ζωγραφίζονται σε πίξελ για να καλυφθεί αυτός ο φόβος και το φόντο προκύπτει από ένα μωβ πένθιμο χρώμα όσο ο άλλος ουρανός της είναι χαρούμενος και φωτεινός. Το κουνέλι βρίσκεται εκεί σαν μια υπόμνηση στην αγνότητα και την αιώνια παιδικότητά μας. Ποιος εαυτός μας άραγε θα κυριαρχήσει;, μας κάνει να αναρωτηθούμε η ζωγράφος. Θα μείνουμε προσκολλημένοι στις φοβίες και στα άγχη μας ή θα πετάξουμε ελεύθεροι εκτιμώντας την ζωή που μας δόθηκε; Η Βίκυ Γεωργιοπούλου ξέρει πολύ καλά να σκιαγραφεί την ωμή πραγματικότητα μιας δύσκολης εποχής.Τα έργα της είναι γροθιά στο στομάχι. Ο ζουρλομανδύας, η καρδιά στα χέρια της γιατρού, το μεταλλικό γόνατο στην σύγχρονη Αφροδίτη, τα σαρκοβόρα φυτά, οι ανοιχτοί πνεύμονες, η μάσκα οξυγόνου περιγράφουν την πραγματική κόλαση που βιώνουμε πολλοί από εμάς καθημερινά. Η πάλη με τον θάνατο, την ασθένεια και την τρέλα σαν έννοιες βρίσκεται στους καμβάδες της μόνιμα. Ο “Τρελός” της αγιοποιείται, το “Θύμα”της καταβροχθίζει τον εαυτό του, η ίδια παλεύει με το σκοτεινό κομμάτι του εαυτού της. Στα “Φτερουγίσματα”, όμως, αφήνει ένα παράθυρο ανοιχτό στην αισιοδοξία, την ελπίδα και την ομορφιά της ζωής. Και μας καλεί να πάμε προς τα εκεί. Θα την ακολουθήσουμε;
Ήρα Παπαποστόλου Κριτικός & Ιστορικός Τέχνης