Απομεινάρια

Στον καμβά του χθες κεντούν οι ξηλωμένοι τοίχοι ψηφίδες περασμένης ζωής,

απόδημες στη σιωπή αλλοτινών καιρών,

ανθρώπων απόηχους που κατάπιε η ομίχλη του χρόνου.

Πέτρες ερειπωμένες, μνήμες θαμμένες στα γκρεμίσματα,

που κρύβονται στ’ απόξερα του φθινοπώρου.

Ένα μοναχικό επίμονο παράθυρο, απομεινάρι γατζωμένο στο χρόνο,

μ’ αλύγιστα τα σκουριασμένα σίδερα να θυμούνται και να θυμίζουν.

Κι ένας πονετικός κισσός,

αναρριχώμενη ζεστή αγκαλιά στην εγκατάλειψη…

Ένα καλοκαίρι ακόμα

Ήταν χειμώνας, όταν η ραγδαία βροχή του σε κάθε χαραμάδα του οχυρού της όρμησε,

ραγίζοντας καστρόλιθους ζωής.

Σε Περσεφόνης κι Αφροδίτης μοίρασμα, ως άλλος Άδωνις,

βάφτισε “Έρωτα” μια μέρα την αλιγενή…

Τώρα που κι άλλο καλοκαίρι ο χρονοποταμός τους φίλεψε, πήρε τους δρόμους τ’ όνειρο και φτερουγάει μαζί τους,

νήμα χρυσό σφιχτοδεμένο σε ταξίδι αγάπης.

Ή θα στεριώσει στης αθανασίας τη βελόνα ή που θα ξεψυχήσει λαβωμένο…

Σεπτέμβρης

Στου αιθέρα το μπλε ψιθυρίζουν αμήχανα σύννεφα αθώα,

δειλά και αργά διερχόμενα…

Άπλερο φθινοπώρου ζωγράφημα σε παράσταση ουράνια με τον καιρό σκηνοθέτη.

Κι εγώ, που εδώ στη γη ξεχάστηκα τ’ αποκαλόκαιρο, αδημονώ βροχή ομόψυχη να λούσει απ’ τα μαλλιά και τ’ άνυδρα τα χείλη ως τις γυμνές πατούσες μου…

Την παραζαλισμένη σκόνη του καλοκαιριού μου να ξεπλύνει και χώματος νωπή μοσχοβολιά να ζωντανέψει στ’ οξυγόνο μου.

Αδημονώ φύλλα ξερά να θορυβήσουν στο περπάτημά μου και πινελιές πολύχρωμες τη θέα μου να ζωντανέψουν…

(Ελίνα Πριτσίνη)

Η Ελίνα Πριτσίνη γεννήθηκε στο Βόλο και σπούδασε «Ελληνικό Πολιτισμό» στο Ε.Α.Π. Έχει διδάξει Ιστορία της Τέχνης σε Δημόσια ΙΕΚ και αποτυπώνει τις συναισθηματικές και κοινωνικές της ανησυχίες στα ποιητικά της πονήματα.