Στην ξένη λογοτεχνία και ποίηση, η θάλασσα, αποτελεί ένα στοιχείο που έχει υμνηθεί. Γύρω της εξυφαίνονται οι πιο αλλόκοτες αλλά και ρομαντικές ιστορίες, αφού είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής κάποιων λαών, σ’ ολόκληρο τον κόσμο.”Ελεύθερε άνθρωπε, πάντα θα λατρεύεις τη θάλασσα!” είχε πει ο Μπωντλαίρ, θέλοντας να συνδέσει αυτές τις δύο έννοιες της ελευθερίας και της περιπέτειας, του απρόσμενου και του απλού συνάμα που περικλείονται στα ταξίδια της θάλασσας και της ζωής.Ο Ουίλιαμς Γέιτς, στο ποίημα του “τρελό κορίτσι”, παραλληλίζει την έντονη ζωή ενός νεαρού ανθρώπου με την θάλασσα, καταλήγοντας “Ω θάλασσα, που θάλασσα ποθείς, θάλασσα πεινασμένη”.Την ζωή των άγνωστων ναυτικών και τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης τους στη θάλασσα, εξυμνεί και ο Ουώλτ Ουίτμαν στο “άσμα για όλες τις θάλασσες και όλα τα καράβια”, μιλώντας ” για την νερόσκονη που σπάει και τους αγέρηδες όπου σφυράνε και φυσάν” καθώς και για την πολιτισμικότητα του υγρού στοιχείου “Από σένα, θάλασσα, που διαλές και ξεδιαλές τη ράτσα μέσ’ απ’ τους καιρούς, κι ενώνεις όλα τα έθνη”.Η λυρικότητα του E.E..Cummings, συνεπαίρνει και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη, λέγοντας “θαυμάσια είναι η θάλασσα που τα χέρια του Θεού την έστειλαν να κοιμηθεί πάνω στον κόσμο”.Ο Λόρκα θα γράψει στο ποίημα του ” η μπαλάντα του νερού της θάλασσας”: ” Η θάλασσα χαμογελάει στα μάκρηδόντια του αφρούουράνια χείλη”.Από τις ποιητικές αναφορές, δεν θα μπορούσε να λείπει το ποίημα του Εουτζενιο Μονταλε, “Μεσόγειος”, όπου η “δικιά” μας θάλασσα (mare nostrum ;)) αναμοχλεύει μνήμες και ενώνει λαούς: “Θάλασσα παλιά, με μέθυσε η φωνή που από τα στόματα σου βγαίνει, σαν ανοίγουν πράσινες καμπάνες.Κι ύστερα ξανά πισωδρομούν και σβήνουν”.Ο Πάμπλο Νερούντα, στην δική του “θάλασσα” αναφέρεται στο “τρυφερό ξεκαθάρισμα του κύματος που σπαταλάει το χιόνι με τον αφρό” προχωρώντας σε μια συναισθηματική αυτοψία που άλλαξε την ύπαρξη του, ” με μια ριπή αλατιού”, παραδεχόμενος ότι χρωστάει τη ζωή του σ’ αυτή:”έχω ανάγκη τη θάλασσα γιατί με διδάσκει”.Ο αγαπημένος μου Πεσσόα παραδέχεται ότι: ” αν ταξίδευα δε θα αντίκριζα παρά την θαμπή απομίμηση αυτών που είδα χωρίς να ταξιδέψω”.” Η νερένια κορυφογραμμή” του Πιέρ Ρερεντρύ, λάμπει στο πέλαγος, γιατί ” ο νερόλακκος ξεραίνεται όταν η θάλασσα αποτραβάει τη γλώσσα της”.Στο “μεθυσμένο καράβι” του, ο Αρτυρ Ρεμπώ μοιάζει με “κατάχλωμο κι εκστατικό ναυάγιο” στη θάλασσα όπου ” οι πικραμένες του έρωτος εξάψεις συφλογίζονται”, “ξέροντας πως του Ωκεανού το ρύγχος δεν θα δάμαζαν”.Με την “πιο όμορφη θάλασσα” του Ναζίμ Χικμέτ “που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει”, θα κλείσω αυτό το άρθρο και θα σας ευχηθώ ” οι θάλασσες της ζωής σας να είναι πάντα καλοτάξιδες”Αγγελική Αγγελοπούλου

Το τελευταίο καλοκαίρι

Το κύμα ξέσπασε στο σώμα
Υδάτινη κακοκεφιά.
Πόσες φορές θα νιώσω ακόμα
Τον έρωτα, λαβωματιά!

Κι ο ήλιος, σύντροφος να λέει
Φύγε, ξεμάκραινε γοργά.
Αυτό που χάθηκε σ’ εμπνέει;
Ή, μια φυγή στο πουθενά;

Μαζεύω λέξεις και κοχύλια
Όλα όσα βλέπω σε ποθούν..
Δεν έχεις νοιώσει ανατριχιλα
ούτε κ ξέρεις πως πονούν.

Ας λες πως όλα έχουν τελειώσει.
Το χάδι σου , μου μαρτυρά
Ο πάγος σου δεν έχει λιώσει
Γι’αυτό τα μάτια είναι υγρά!

Αγγελική Αγγελοπούλου