Νικηφόρος Βρεττάκος[Οι μικροί γαλαξίες]

Πάνε και έρχονται οι άνθρωποι πάνω στη γη.Σταματάνε για λίγο, στέκονται ο ένας αντίκρυ στον άλλο, μιλούν μεταξύ τους.Έπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν σαν πέτρες που βλέπονται.Όμως εσύ,δε λόξεψες, βάδισες ίσα, προχώρησεςμες από μένα, κάτω απ’τα τόξα μου,όπως κι εγώ: προχώρησα ίσα, μες από σένα,κάτω από τα τόξα σου. Σταθήκαμε ο ένας μας μέσα στον άλλο, σα ναχαμε φτάσει.Βλέποντας πάνω μας δυο κόσμους σε πλήρη λάμψη και κίνηση, σαστίσαμε ακίνητοικάτω απ’ τη θέα τους-Ήσουν νερό,κατάκλυσες μέσα μου όλες τις στέρνες.Ήσουνα φως, διαμοιράστηκες. Όλεςοι φλέβες μου έγιναν άξαφνα ένα δίχτυ που λάμπει: στα πόδια, στα χέρια,στο στήθος, στο μέτωπο.Τ’ άστρα το βλέπουνε, ότι:δυο δισεκατομμύρια μικροί γαλαξίες και πλέον κατοικούμε τη γη.