Η Κατερίνα Παπουτσή , η δική μας « Παραμυθού» , δέχτηκε το κάλεσμά μας, και ήρθε στην παρέα μας έτσι όπως ήταν, χωρίς να προσθέσει ή να αφαιρέσει ούτε ένα υφάδι … Σαν Νεράιδα των νεραϊδών, σαν αερικό, σαν μια αγκαλιά που μας ζέσταινε καθώς ο ύπνος μας έπαιρνε, μια πρωτόγνωρη βαρκάδα  στα παραμυθονήσια … Νιώθαμε ήδη οικειότητα μαζί της . Έτσι φεύγοντας καθίσαμε στο κιόσκι με τ’ αστέρια  και κουβεντιάσαμε … Να τι είπαμε :

Όμορφη μου Κατερίνα …

Α.Ρ. Ποιο ήταν το δικό σου αγαπημένο παραμύθι;

Κ.Π.  Εκτός από τα λαϊκά παραμύθια που μου τα έλεγε η παραμυθού γιαγιά μου , το αγαπημένο μου ήταν η καλύβα του μπάρμπα Θωμά . Ένα μεγάλο γλυκόπικρο έντεχνο παραμύθι ( όπου έντεχνο, ορίζεται το παραμύθι που έχει συγκεκριμένο δημιουργό ). Θεωρώ συγκλονιστική την τελευταία παράγραφο ” Κάθε φορά που χαίρεστε για την ελευθερία σας , να συλλογίζεστε πως τη χρωστάτε στην αγαθή ψυχή του … Να μην κινδυνεύει κανένας άνθρωπος να χωριστεί από τη γυναίκα του , τους γονείς του , τα παιδιά του

Α.Ρ.  Τα έργα σου σε  ποιες ηλικίες απευθύνονται ;

Κ.Π.  Τα παραμύθια ξεκίνησαν από τους μεγάλους για μεγάλους . Ήταν ένα αεράκι δροσερό στον κάματο και την κούραση της μέρας την εποχή οι λέξεις τηλεόραση και διαδίκτυο ήταν παντελώς άγνωστες , δεν υπήρχε ούτε ραδιόφωνο. Αργότερα ”εξορίστηκαν ” στα κρεβάτια των παιδιών σαν υπνωτικό . Παρόλο που έχω γράψει κι για παιδιά ( Το χαμόγελο της γουρουνίτσας  / το παραμύθι της καρδιάς  ) μου αρέσει να γράφω για μεγάλους . Παραμυθίες θα τα ονόμαζα σχεδόν πάντα με καλό τέλος γιατί αυτό είναι το ζητούμενο. Κι όπως συνηθίζω να λέω και το πιστεύω εννοείται ” τι είναι το παραμύθι μιά σταξιά μέλι στο αχ της ψυχής μας είναι

Α.Ρ. Υπάρχει κάτι περίεργο που έχεις παρατηρήσει σε σχέση με το προτεινόμενο υλικό  από τα ΜΜΕ  ή αλλού ;

Κ.Π.  Από τα ΜΜΕ προβάλλεται εύπεπτο υλικό αυτό έχω παρατηρήσει αλλά ας μην αδικώ καταστάσεις δεν βλέπω παρά ελάχιστα τηλεόραση οπότε …Αυτό που με σιγουριά μπορώ να πω και απεύχομαι , είναι το να χρησιμοποιείται προς αντικατάσταση του γονιού . Ας μην ”παρκάρονται ” τα παιδιά απέναντι από μια τεράστια οθόνη

Α.Ρ.  Το ζητούμενο είναι η χαρά, η διασκέδαση,  ο ενθουσιασμός , ή τα μηνύματα και η γνώση ;

Κ.Π.  Από ένα παραμύθι μπορούμε να πάρουμε και χαρά και διασκέδαση και γνώση και μηνύματα . Όλα χρειάζονται !  

Α.Ρ.  Από τι ελκύονται παιδιά , ακόμα και οι μεγάλοι ;

Κ.Π. Τα παιδιά, του σήμερα, ελκύονται από την περιπέτεια , το απρόοπτο , αυτό που θα ήθελαν να φτάσουν , από την ανατροπή. Στο παραμύθι όλα μπορούν να γίνουν , τίποτα δεν είναι αδύνατο, όλα μπορούν να συμβούν εκεί που δεν το περιμένεις κι αυτό είναι η μεγάλη ομορφιά . Κι αφού αυτό έλκει τα παιδιά γιατί όχι και τους μεγάλους . Άλλωστε οι μεγάλοι έχουν περισσότερη ανάγκη να πιστέψουν στο ”αδύνατο ”

Α.Ρ.  Τι  έχει αλλάξει από γενιά σε γενιά σε σχέση με την θεματολογία ή την αφήγηση από τους γονείς, ή τον τρόπο επιλογής  ;

Κ.Π.   Από γενιά σε γενιά αλλάζουν τα πάντα με ραγδαίο ρυθμό . Από τη στιγμή που η τεχνολογία εξελίσσεται , αλλάζουν οι τρόποι . Τα παιδιά είναι μ΄ ένα κινητό στο χέρι ( δυστυχώς ) από πολύ μικρή ηλικία . Οι γονείς δουλεύουν από το πρωί ως το βράδυ και τη θέση τους την παίρνουν παππούδες, μεγάλης ηλικίας οι περισσότεροι, ή ολοήμερα σχολεία και παιδικοί σταθμοί . Η επιλογή οδεύει προς την ψηφιακή κι έτσι χάνεται το ονειρικό στοιχείο . Χάνεται η μαγεία της αφήγησης και η δυνατότητα να απολαύσεις και να φανταστείς . Από την άλλη δεν μπορούμε να απαρνηθούμε τα καλά . Βρίσκεις τα πάντα οποιαδήποτε στιγμή . Στο χέρι μας είναι ( όσο είναι ) να τα χρησιμοποιήσουμε σωστά Αρχή φόρμας

Τέλος φόρμας

Λίγα λόγια γνωριμίας από την συγγραφέα , Κατερίνα Παπουτσή

 

Από παιδί κυνηγούσα κρυμμένους θησαυρούς στ΄αμπάρια των πλοίων. Κι ας μην είχε θάλασσα ο τόπος μου , ξέρα – ευτυχώς – δε γνώρισε η ψυχή μου . Κι ας ήταν ο θησαυρός μου από τσίγκο, τον ήθελα τον αποζητούσα . Να τον κάμεις τι; θα με ρωτήσεις . Τι αξία μπορεί να έχει ένας θησαυρός από τσίγκο ;
Δε μ΄ ενδιέφερε κι ούτε μέτρησα ποτέ την ποσότητα του κέρδους θα σου απαντήσω . Μονάχα να γητεύω τη βροχή καθώς έπεφτε στην τσίγκινη σκεπή των ονείρων μου . Ν΄ ακούω το μουρμουρητό της και να μοσχοβολά ο τόπος μαγεία !!
~~
Την λένε Κατερίνα Παπουτσή κι είναι συγγραφέας και παραμυθού..Ζει σ΄ ένα μεγάλο σπίτι που΄χει  χίλιων  λογιών καλά , παρέα με νεράιδες, δράκους, μάγισσες και ξωτικά . Στο τσουκάλι βράζει τα παραμύθια της τα κουκιά και τα ρεβύθια της κι όταν ετοιμαστούν , χυλώσουν και κρυώσουν , παίρνει από τη γωνίτσα της την παρδαλή βαλίτσα της, τη φυσάει την ξεσκονίζει κι ως απάνω τη γεμίζει…Ταξιδεύει με το μαγικό χαλί σε δύση κι ανατολή και διηγείται τις ιστορίες που αγαπά σε όσους ονειρεύονται με μάτια ανοιχτά !!

~Γράφω και αφηγούμαι παραμύθια για ν΄ ανοίγουν αγκαλιές . Να σμίγουν και ν΄ αγαπιούνται ελεύθερα οι άνθρωποι δίχως φόβο , με πόθο πεθυμιά κι αγάπη . Και να μη γίνονται ξένες ποτέ !!!

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΚΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Μιά φορά που λες καρδιά μου , το όνειρο αγάπησε τον άνθρωπο . Το είδε ο άνθρωπος που τριγύρναγε κοντά του , χαμογέλασε αυτάρεσκα, μπέρδεψε τις λέξεις και του πέταξε κι εκείνος ένα ” σ΄αγαπώ ”. Το όνειρο κάθισε κοντά του, έκοβε μπουκιές χαμογέλιου και τον τάιζε μα ο άνθρωπος δε χόρταινε.

 – Τι άλλο μπορείς να κάνεις για μένα; το ρωτούσε . Το όνειρο έκανε τον άνθρωπο ήλιο του κι εκείνο έγινε μιά μεγάλη φτερούγα από κερί . Κάθε μέρα ο άνθρωπος αφού καθρεφτιζόταν πάνω του , έκοβε ένα κομμάτι , έπαιρνε δύναμη, γίνονταν μεγάλος και τρανός και γιόμιζε εικόνες και πολυελαίους την εκκλησία της καρδιάς του. Μα ήρθε κάποια στιγμή που το όνειρο έλιωσε κι απόμεινε ένα τόσο δα κεράκι . Μεγάλη εβδομάδα των προσδοκιών και των εγωισμών , μπήκε ο άνθρωπος στην εκκλησιά του, είδε τα θυμιατά και τις λαμπάδες ίσαμε το μπόι τ΄ ουρανού να του γνέφουν και φαντάστηκε πως μπορούσε να φτιάξει καινούρια χρυσοστόλιστα ονειρικά παλάτια . Άπλωσε το χέρι , έπιασε το μικρό κέρινο όνειρο που έλιωνε στο μανουάλι και το πέταξε στο κουτί της ανατήξεως. Κυριακής χάραμα , όταν όλοι οι άνθρωποι ήταν παραδομένοι στο σούβλισμα των επιθυμιών τους , ο παραμυθάς νεωκόρος έβγαλε το κεράκι από το κουτί κι άρχισε να το ζεσταίνει και να το πλάθει στη χούφτα του . Είχε σκοπό σαν ξυπνούσε το ξωτικό του καμπαναριού, να το μάθει να ράβει αναστάσιμη φορεσιά από κέρινες κλωστούλες ονείρων , που κάποιοι αχόρταγοι ήλιοι , αβίαστα κι απερίσκεπτα  λιώνουν και πετάνε .

 

ΤΟ ΩΡΑΙΟΤΕΡΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Πες μου ένα παραμύθι ! Ποιό είναι το ωραιότερό σου, αυτό θέλω να μου πεις ! – Το ωραιότερό μου ; Δεν  θα΄ χει όμως πρίγκιπες και βασιλοπούλες και δράκους , μήτε μάγισσες και γενναίους ραφτάκους .

 – Δε θα΄ χει; Και τι θά΄ χει ; – Θα έχει παιδιά πολλά παιδιά ! χαρούμενα παιδιά ! Και καρουζέλ  θα΄χει …φίσκα το καρουζέλ από παιδιά σαν και του λόγου σου ! Παιδιά που γελούν που παίζουν μπάλα στις αλάνες και παλιά παιδικά παιχνίδια ! Κουτσό, κρυφτό, κυνηγητό κι ένα φιλί στο στόμα σου κρυφό ! Παιδιά που ζωγραφίζουν με το μαλλί της γριάς γιορτές στα προσωπάκια τους και κολλάει σα στάμπα η ξεγνοιασιά κι η ζαβολιά ! – Θα πάμε στο καρουζέλ ; – Θα πάμε ! – Θα πάρουμε μαλλί της γριάς ; – Θα πάρουμε ! – Και γλειφιτζούρι κοκοράκι κόκκινο θέλω ! -Και κοκοράκι κόκκινο θα πάρουμε ! – Μα … είμαι άντρας πιά και τα παραμύθια δε με ζυγώνουν . -Έλα κοντά μου ! Το ωραιότερο παραμύθι δε μου ζήτησες ; – Ναι . – Το ωραιότερο παραμύθι  μάτια μου , είναι να γίνεσαι άντρας και παιδί και να μη σε χορταίνω !!!

Για το FiloxeniArt

Agathi  Revithi