Έγδερναν οι λέξεις
του μυαλού μου τη σιωπή.
Κι η βροχή
το σώμα μου τρυπούσε.
Δίψαγαν τα χείλη
στο δικό σου το φιλί.
Κάθε κύτταρό μου
σε ζητούσε.

Ήταν η αγάπη σου
σκληρό ναρκωτικό.
Κι είχα εθιστεί
στην αγκαλιά σου.
Κένταγε η μνήμη
μισοφέγγαρα στη γη.
Να πατάς γερά
στα βήματα σου.

Άνοιξε στα δύο
σαν τριαντάφυλλο η καρδιά.
Γίνανε καρφιά τα δάκρυά μου.
Τίποτα στον κόσμο
δε φοβάμαι πιό πολύ.
Μόνο μη χαθείς από κοντά μου.

Έραψα τις μνήμες μου
με μιά χρυσή κλωστή.
Πάνω στην καρδιά μου.

Πέρναγαν οι μέρες
δίχως να’χουνε σκοπό.
Κι έτρεχε ο χρόνος σαν τον κλέφτη.
Κι ήτανε η έννοια μου.
Μιά στάλα να σε δω.
Πίσω από του χρόνου
τον καθρέφτη.

Ήξερα τί έφτεξε
και ζούμε σε όλο αυτό.
Δίχως να αντέχει η καρδιά μας.
Φύγαν απ’ τα χέρια μας
σαν να’τανε πουλιά.
Κάποιο πρωινό
τα όνειρά μας.

Γιώτα Κλουτσούνη